ဒေါ်ဝင်းကလည်းအကြမ်းရည်လေးသောက်ရင်းမှ
နားထောင်နေခဲ့၏။
“ဘွားပြောတာဟုတ်မယ်ဗျ…
အဲ့သည်နားတဝိုက်မှာသိုက်ရှိတယ်လို့
လူပြောများတယ်လေ”
“အင်း…ဒါ့ကြောင့်မတော်လောဘသားတွေရဲ့
မျက်စိကျတာကိုခံရတာပေါ့…
အခုကိစ္စမှာလည်း သူတို့သိုက်စောင့်တွေ
မနိုင်မှဘွားက ဝင်ကူတိုက်ပေးမှာပါ…
သူတို့နိုင်တဲ့လူတွေဆိုရင်တော့
ဒီအတိုင်းပဲရပ်ကြည့်နေကြယုံပေါ့ကွယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ဘွား…လူလူချင်းဆိုရင်တော့
ကျုပ်တို့လည်းကူနိုင်ပါတယ်ဗျာ…”
“အေး…အေး…ဒါဖြင့်မနက်ဖြန်အာရုံမတက်ခင်
ဘွားတို့အရောက်သွားကြတာပေါ့…
ရွာသစ်ထဲကတော့ဖြတ်သွားလို့မဖြစ်ဘူးကွဲ့…
တော်နေလူတွေသိကုန်ရင်
သိုက်ဆရာတွေသတိထားမိသွားနိုင်တယ်…
ဒီတော့ရွာပြင်လမ်းကနေပဲ ပတ်သွားကြတာပေါ့ကွယ်…”
“အဲ့သည်လိုသွားတာပဲကောင်းပါတယ်ဘွား”
ဒီလိုဖြင့်မောင်တိုးတို့ကို ပြောသင့်ပြောထိုက်သည်များ
ပြောပြီးနောက် အကြမ်းရည်လေးသောက်…
လက်ဖက်လေးစားဖြင့်စကားဝိုင်းကတိတ်ဆိတ်သွားခဲ့သည်။
ဒေါ်ဝင်းကစကားပြန်စလေမှ မောင်တိုးတို့မှာဒေါ်ဝင်းနဲ့
စကားကျသွားပြန်သည်။
****************************
နောက်တစ်နေ့နံနက်၌
အာရုံမတက်ခင်အစောကြီးထ၍
မောင်တိုးနဲ့မောင်အုန်းကဘွားမယ်စိန်ကိုလာခေါ်ကြသည်။
မောင်တိုးကနွားလှည်းကို ရွာသစ်ရွာအပြင်မှ
ပတ်၍မောင်းခဲ့၏။
ရွာသစ်ရွာအနောက်ဘက်ရှိ စေတီဟောင်းသည်
ရှေးခေတ်ဘုရားဟောင်းတစ်ဆူပင်ဖြစ်ပြီး
ပြုပြင်ခြင်းမရှိ၍ ယိုယွင်းပျက်စီးလို့နေလေသည်။
ထိုစေတီဟောင်းအနီး၌ ခြုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းများကထူထပ်လို့နေပြီး စေတီ၏အရှေ့ဘက်ဆီ၌က လယ်ကွင်းများရှိနေခဲ့၏။
ဘွားမယ်စိန်တို့နွားလှည်းလေးကို
ခြုံပင်များနှင့်ကွယ်ကာရပ်နားထားသည်။
“ဒီကောင်တွေလာရင် လယ်တောလမ်းက
လာဖို့ပဲရှိတယ်ဘွား…ကျုပ်တို့ကိုမမြင်အောင်ခြုံကွယ်မှာ
နေဖို့ပဲလိုတယ်…”
ဟု…ပြောသောမောင်အုန်း၏စကားအတိုင်း
နွားလှည်းရပ်ထားကြခြင်းဖြစ်သည်။
နေ့လယ်ရောက်တော့ ဒေါ်ဝင်းထည့်ပေးလိုက်သော
ထမင်းနဲ့ဟင်းကိုစားကြရသည်။
ရွာအပြင်ပေမို့လူသွားလူလာကနည်း၏။
ဘွားမယ်စိန်ကတော့အရိပ်ရသောအပင်အောက်၌ထိုင်ကာ
ပုတီးစိပ်နေခဲ့ပြီး မောင်တိုးနဲ့မောင်အုန်းတို့လည်း
တစ်နေကုန်လုံးစကားများပြောရင်း
အချိန်ဖြုန်းနေခဲ့ကြရ၏။
ညမိုးချုပ်လာတော့ မီးလည်းထွန်းဖို့က
အဆင်မပြေကြ၍ခြင်များက ကိုက်လှသည်။
ခြင်ကိုက်ခြင်းကိုကြိတ်မှိတ်သည်းခံကာနေရင်း
စေတီဟောင်းပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း
သတိဖြင့်လှမ်းကြည့်နေကြရ၏။
“ဘွား…ဟိုမှာမီးတုတ်တစ်ချောင်းနဲ့လူသုံးယောက်
စေတီဘက်ကိုလာနေကြတယ်ဗျ”
မောင်တိုးကလေသံတိုးတိုးနဲ့သတိပေးလေရာ
ဘွားမယ်စိန်တို့လှမ်းကြည့်သောအခါ အမှန်ပင်
လယ်ကန်သင်းအတိုင်းလမ်းလျှောက်လာကြသည့်
လူသုံးယောက်ကိုမြင်လိုက်ကြရ၏။
ဘွားမယ်စိန်လည်းခြုံအကွယ်မှတောင်ဝှေးကြီးကိုထောက်၍ရပ်ကြည့်နေပြီး
မောင်တိုးနဲ့မောင်အုန်းတို့ကလည်း
ဓားရှည်တစ်ချောင်းဆီကို
လက်မှကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားကြလေသည်။
“လာကြဟေ့…”
လူသုံးယောက်အနက်မှ ဆရာဖြစ်ဟန်တူသူက
ကန်တော့ပွဲများပိုက်လာသောသူ၏
တပည့်များကိုခေါ်လိုက်သည်။
ကန်တော့ပွဲတွေပေး…အစီအရင်ဖယောင်းတိုင်တွေကို
စေတီ၏အခြေမှာထွန်းညှိ့ပြီး စည်းချလေသည်။
“မင်းတို့နှစ်ယောက်ဒီစည်းဝိုင်းထဲမှာပဲနေကြရမယ်…
ဘယ်သူခေါ်ခေါ်မထူးရဘူး…
ဘယ်သူဘာလာပြောပြောပြန်မပြောရဘူး…
တစ်ယောက်ယောက်က စားစရာတွေ
လာပေးရင်လည်းမယူရဘူးနော်…
စည်းပေါက်..စည်းကျိုးရင် ငါတို့ဒီနေရာမှာပဲ
သေကုန်ကြမယ်ဆိုတာ မမေ့ကြနဲ့…ကြားရဲ့လားကွ”
“ဟုတ်ကဲ့ဆရာကြီး…”
တပည့်နှစ်ယောက်ကိုစည်းဝိုင်းထဲ၌နေစေပြီး
မှာကြားစရာများကိုမှာကြားလေသည်။
ပြီးနောက်…
“ကိုင်း…ဤစေတီဟောင်းဝန်းကျင်မှာရှိသော
တောစောင့်နတ်…တောင်စောင့်နတ်…ရုက္ခစိုးကြီးများခင်ဗျား…
ကျွန်ုပ်တို့ရဲ့ဥစ္စာသိုက်တူးဖော်သည့်ကိစ္စမှာ
ကူညီစောင့်ရှောက်ပေးကြပါ…
ဒီကိစ္စအောင်မြင်ခဲ့ရင်သင်တို့အတွက်
နတ်နန်းများကိုဆောက်လုပ်ပြီးစားဖွယ်များကို
ဆက်သပေးပါ့မယ်…….
အနှောက်အယှက်များကိုဖယ်ရှားပေးတော်မှုပါ…
ဥုံ………………………….”
ဟုအစချီကာဂါထာများကိုရွတ်ဆိုလေတော့
လေများမိုးများက…
“ဝေါ….”
“ဝူး…”
တဝေါဝေါ…တဝူးဝူးတိုက်ခတ်၍လာတော့သည်။
လေများမိုးများကတစတစပြင်းထန်လာလေတော့
သိုက်ဆရာ၏တပည့်နှစ်ယောက်မှာ
စည်းဝိုင်းထဲ၌ ကြောက်ဒူးများတုန်ရီလို့နေ၏။
“ဟာ…ရေတွေ…ရေတွေလာနေပြီ….
ဆရာကြီး…ရေတွေလာနေပြီ…”
“ကယ်ကြပါဦး….ရေတွေ…အ….
ကယ်ကြပါဦး…”
“ဟာ….”
သိုက်ဆရာ၏တပည့်တစ်ယောက်က
လေများထန်နေပြီးရေလုံးကြီးများပြေးလာသည်ကိုမြင်
လေတော့ ကြောက်လန့်တကြားထွက်ပြေးလေသည်။
သိုက်ဆရာမှာအတော်လေးထိတ်လန့်သွားတော့၏။
“လွတ်ရာပြေးကြဟေ့…”
“ဟီးးးးးးဟီးးးးးးဟီးးးးးးဟီးးးးး”
“ဟားးး….ဟားးး…ဟားးး…ဟားးး…”
သူတို့သုံးဦးရေများကြားထဲ၌ မျောပါသွားကြပြီး
ကူးပါသော်လည်းရေအားကအတော်များနေ၍အရာမထင်ခဲ့။
ထိုကြားထဲ တဟီးဟီး…တဟားဟားရယ်မောသံကြီးများကိုပါနား၌အတိုင်းသားကြားကြ ရပြန်၏။
နောက်ဆုံး၌ရေထဲတွင်ကူးရတာခြေကုန်လက်ပန်းကျပြီး
စုံးစုံးမြုပ်ကာသွားတော့၏။
အခြေအနေကိုလှမ်းကာကြည့်နေသော
မောင်တိုးနဲ့မောင်အုန်းမှာက
မျက်လုံးအပြူးသားဖြစ်နေကြသည်။
“ဘွား…ဟိုလူတွေဘာတွေအော်နေတာလဲဗျ…
နောက်ပြီးရေလည်းမရှိဘဲ…ဘာလို့ရေတွေလာနေပြီလို့
အသားကုန်အော်ပြီး
မြေပြင်မှာကူးခတ်နေကြရတာလဲ…”
ဘွားမယ်စိန်ကမြေပြင်၌ငြိမ်သက်ကာလဲကျနေသော
သိုက်ဆရာနဲ့သူ၏တပည့်များကိုကြည့်၍…
“ဒင်းတို့ကိုသိုက်ကဒဏ်ခတ်တာကွဲ့…
သိုက်စောင့်တွေက သူတို့အမြင်ကိုလှည့်စားပြီး
စည်းကျိုးအောင်လုပ်လိုက်တာ….
စည်းလည်းကျိုးရော မြေပြင်ကိုရေထင်ပြီး
ကူးကြရတာပေါ့…”
“ဟာ…အဲ့သည်လိုလားဗျ…
ဒါဆိုဒီလူတွေသေကုန်ပြီလား ဘွား”
“ဒါပေါ့ကွယ်…မောင်ရင်တို့
မယုံရင်သွားကြည့်လိုက်ကြ…
ဘုရားသိုက်တို့ဥစ္စာသိုက်တို့ကို
မတော်လောဘနဲ့လာတူးရင် သိုက်စောင့်တွေဘက်က
ခွင့်မလွှတ်ကြဘူး”
ဘွားမယ်စိန်စကားကြောင့်
မောင်တိုးနဲ့မောင်အုန်းကအပြေးသွားကြည့်ကြသည်။
ပြီးနောက်ပြန်လှည့်ပြေးလာကြပြီး…
“ဘွား…မျက်နှာကြီးတွေက ကြောက်စရာကြီးဗျ…
ပါးစပ်ကြီးတွေဟ..မျက်လုံးကြီးတွေ
ပြူးပြီးကိုသေနေကြတာ…”
မောင်တိုးစကားကိုဘွားမယ်စိန်က
ခေါင်းလေးညိတ်ရင်းမှ…
“အင်း…ဒါဆိုအခုကိစ္စမှာဘွားတို့ကူစရာမလိုတော့ဘူး…
ဒီတော့ရွာသူကြီးဥိးမျိုးသစ်ကိုဝင်အကြောင်းကြားပြီး
ဒီအလောင်းတွေကိုမြုပ်ခိုင်းရမယ်
ပြီးရင်တော့ ဘွားတို့လည်းရွာကိုပြန်ကြတာပေါ့ကွယ်…”
“ဟုတ်ကဲ့ဘွား…”
ဒီလိုဖြင့်ညသန်းခေါင်အချိန်ကြီး၌
ဘွားမယ်စိန်တို့လည်း စေတီဟောင်းဆီမှပြန်လာခဲ့ကြပြီး
ရွာသစ်ရွာထဲသို့ဝင်ကာ ရွာသစ်ရွာ၏သူကြီးဦးမျိုးသစ်ကို
အကြောင်းကြားရ၏။
ရွာသူကြီးဦးမျိုးသစ်ကလည်းဘွားမယ်စိန်ကိုလေးစား
ရိုသေသူပီပီ…သူကြည့်၍စီစဉ်ပေးပါ့မယ်ပြော၍
ဘွားမယ်စိန်တို့လည်းအာရုံမတက်ခင်ရွာသို့
ပြန်ရောက်လာကြတော့သည်။
မောင်တိုးနဲ့မောင်အုန်းတို့လည်းသူတို့၏အိမ်သို့ပြန်သွားချိန်ဘွားမယ်စိန်ကခြေရေ၊လက်ရေများဆေးကြောပြီး
အိပ်ရာထဲ၌တရေးဝင်ကာအိပ်လိုက်၏။
ထိုသို့အိပ်ပျော်သွားစဉ်
ဘွားမယ်စိန်၏အိမ်မက်ထဲသို့
ဥစ္စာစောင့်မလေးရောက်လာပြီး…
“ဘွားတို့ရောက်လာတာကိုကျွန်မတို့မြင်ပါတယ်…
သိုက်ဆရာတွေစည်းပေါက်သွားလို့ကျွန်မတို့ဘက်က
အနိုင်ရခဲ့ပေမယ့် ကျွန်မတို့ကိုကူညီဖို့လာပေးတဲ့အတွက်
ကျေးဇူးတင်ကြောင်းလာပြောတာပါ….
နောက်ပြီးမနက်ဖြန်သန်းခေါင်ကျရင်ကျွန်မတို့
သိုက်လည်းနေရာပြောင်းတော့မှာမလို့
ဘွားကိုလာနှုတ်ဆက်တာပါရှင်…”
ဟု…နှုတ်ဆက်စကားများ…
ကျေးဇူးတင်စကားများပြောသွားခဲ့လေသည်။
ထိုသို့ဖြင့်ရွာသစ်ရွာရဲ့စေတီဟောင်းအနီး၌
သေဆုံးနေသောသိုက်ဆရာများအကြောင်းကလည်း
သတင်းပျံ့လွှင့်လို့လာခဲ့သည်။
မောင်တိုးနဲ့မောင်အုန်းကလည်းသူတို့တွေ့မြင်ခဲ့ရသည့်
သိုက်ဆရာတွေရဲ့အဖြစ်အပျက်အစ…အဆုံးကို
ပြန်လည်ပြောပြလေရာ
ရွာကာလသားများနဲ့ရွာသူ.တို့မှာ
တအံ့တသြဖြစ်လို့နေကြသည်။
ဒီလိုဖြင့် ဘွားမယ်စိန်နှင့်စေတီဟောင်းမှဥစ္စာစောင့်
စာမူလေးပြီးဆုံးသွားပါပြီ။
ယဉ်မင်း(ကန့်ဘလူ)