ဆရာမလေးနေတဲ့ ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနလေးက သူ့မျက်စိရှေ့မှာတင် ပျောက်ခြင်းမလှ ပျောက်နေတယ်။
” တောက်…ဘယ်များရောက်သွားတာလဲ၊ ငါများရေချိန်လွန်သွားလို့လား၊ ရေချိန်လွန်ရအောင်ကလည်း ပုံမှန်သောက်နေကျအတိုင်းပဲ သောက်တာကို…”
သံချောင်း မကျေမနပ်နဲ့ လှည့်ပတ်ပြီးရှာတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆရာမလေးနေတဲ့နေရာမှာ ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနအဆောက်အအုံလေးရှိမနေဘဲ ဟာလာဟင်းလင်းပြင်ကြီးပဲရှိနေတယ်။ ပြီးတော့…စိမ်းဖန့်ဖန့်မီးခိုးလိုလို မြူလိုလိုအရာတွေကလည်း အဲ့ဒီ့နေရာမှာ ရှိနေတယ်။
ကြာတော့ သံချောင်းအရက်ရှိန်တောင် ပြေသလိုလိုဖြစ်ရပြီး အထုပ်ကိုကိုင်လို့ လာလမ်းဆီကိုသာ ပြန်လှည့်ရပါတော့တယ်။
******
” အမောင်စိတ်မချတော့ဘူး နှမတော်…တို့တတွေရဲ့ မူလဘ၀ဆီကိုပဲ နှမတော်ပြန်လာခဲ့ပါတော့နော်…”
အိပ်မောကျနေတဲ့ ခင်လေးရဲ့ နားထဲကို တစ်စုံတစ်ယောက်က တီးတိုးကပ်ပြောနေသလို အသံကြားနေရတယ်။ နှာခေါင်းထဲမှာလည်း စိမ်းရွှေရွှေရနံ့တစ်ခုကို ခံစားနေရတယ်။
မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်ဖို့ ကြိုးစားပေမယ့် ခင်လေးရဲ့ မျက်လုံးတွေက ဖွင့်လို့ မရဘူး။ ပါးစပ်ကနေ မေးဖို့ပြင်ပြန်တော့လည်း ထိုနည်းအတူတူ။
” နှမတော်ကို အန္တရာယ်ပေးမယ့်သူတွေရှိနေတယ်။ နှမတော် ဘယ်လောက်ပဲကောင်းတာတွေ လုပ်ပေးပေး၊ သူတို့က အကောင်းမြင်မှာမဟုတ်ဘူး။ သူတို့က အမှောင်ကို မြတ်နိုးကြတဲ့ လူသားတွေ၊ ဒါကြောင့် နှမတော်ပြန်ခဲ့ပါတော့…”
ခင်လေး အသံကို နားထောင်ပြီး ချုပ်တီးနေရတာကို စိတ်က မခံစားနိုင်တော့ဘူး။ အတင်းကာရော ရုန်းကန်လှုပ်ရှားဖို့ ကြိုးစားလိုက်မိတယ်။
” ဟင့်အင်း…ဟင့်အင်း…မလာဘူး…မလာဘူး…”
ကျယ်လောင်စွာနဲ့ အော်ဟစ်ရင်း ခင်လေးလန့်နိုးလာခဲ့တယ်။
ခင်လေးနိုးလာတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက်ထဲပါပဲ နံဘေးမှာ အဖော်လာအိပ်ပေးတဲ့ ရွာထဲက ဘုတ်ဆုံမဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကပါ လန့်နိုးလာပြီး
” ဆရာမလေး…ဆရာမလေး…ဘာဖြစ်တာလဲဟင်…ဘာဖြစ်တာလဲ…”
ခင်လေးမှာတော့ ဘုတ်ဆုံမရဲ့ အမေးကို ချက်ချင်းမဖြေနိုင်ခဲ့ဘူး။ မျက်၀န်းအစုံက အခန်းပတ်လည်ကို လိုက်လံကြည့်နေမိတယ်။ မီးခိုးလိုလို စိမ်းငွေ့ငွေ့အရာတွေက အခန်းထဲမှာ ဝေ့၀ဲနေတယ်။
” ဆရာမလေး ဘာဖြစ်တာလဲဟင်…”
” ဪ…အင်း…အင်း…ဘာ…ဘာမှမဖြစ်ဘူး အိပ်မက်…အိပ်မက်ဆိုးမက်တာ…”
” ဟူး…တော်သေးတာပေါ့…ဘုတ်ဆုံမက ဆရာမလေးဘာများဖြစ်သလဲလို့…ရေ…ရေသောက်မလား၊ ဘုတ်ဆုံမ ခပ်ပေးမယ်လေ…”
” အင်း…အင်း…”
ဘုတ်ဆုံမ အခန်းပြင်ထွက်သွားပြီး သောက်ရေတစ်ခွက်ခပ်လာတယ်။
ခင်လေးလည်း မောဟိုက်ပြီး အာခေါင်တွေခြောက်ကပ်နေရတာမို့ ရေကို အငမ်းမရသောက်ချလိုက်ပါတော့တယ်။
******
နောက်တစ်နေ့ နံနက်။
” ဟယ်…ငမူး။ နင်ပြောတာ မဖြစ်နိုင်လိုက်တာဟယ်…နင့်ဘာသာ အမူးလွန်ပြီး ဖြစ်တာနေမှာပေါ့…”
ဒေါ်ဖွားစိန် ဒေါသတွေထွက်နေတယ်။ သူ့နံဘေးမှာ သံချောင်းကတော့ မနက်မိုးလင်း အရက်ဆာနေတဲ့ပုံနဲ့။
” ကျုပ်…အခုနေ့ခင်းဘက်ကို ထပ်သွားကြည့်ပါဦးမယ်…ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်ချပါဗျာ…”
” တော်ပြီ…သံချောင်း…နင် ငါ့ဆီက အရက်ဖိုးထပ်တောင်းမယ် မကြံနဲ့တော့…ငါ့ဘာသာပဲ သွားတော့မယ်”
ဒေါ်ဖွားတင် သံချောင်းလက်က အထုပ်ကလေးကို ဆတ်ခနဲလုယူပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ သူ့ခြံထဲကနေ ထွက်ဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။
” ဖြီး….”
” အမလေး…”
ခြံ၀ကနေ သူ့ကို မာန်ဖီနေတဲ့ မြွေကြီးတစ်ကောင်ကြောင့် ဒေါ်ဖွားတင်လန့်အော်လိုက်တယ်။
သံချောင်းကလည်း ဒေါ်ဖွားတင်အော်သံကြောင့် အနားကို ပြေးလာတယ်။
ဒီအခိုက်မှာပဲ ဒေါ်ဖွားတင်ရဲ့ ခြံနံဘေးက ခြုံနွယ်တို့ဟာ သွက်သွက်ခါအောင် လှုပ်ရမ်းလာကြလေပြီးနောက်…အရွယ်စုံသော မြွေပေါင်းများစွာထွက်ပေါ်လာပါတော့တယ်။
မကြာမီအချိန်တွင်တော့ ဒေါ်ဖွားတင်ရဲ့ ခြံဘက်ဆီက အော်သံနက်ကြီးတွေ ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပါတော့တယ်။
*****
” လက်သည်ကြီး ဒေါ်ဖွားတင်နဲ့ အရက်သမား သံချောင်းတို့ သေပြီတဲ့”
” ဟေ…ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…”
” တစ်ကိုယ်လုံး ပြာနှမ်းပြီး ခြံ၀မှာတင်သေနေကြတာ၊ နားလည်တဲ့သူတွေပြောတာတော့ မြွေဆိပ်တက်ပြီးသေတာတဲ့…”
” ဟင်…ဟုတ်လား…”
” အေးလေ…ဒေါ်ဖွားတင်တို့မလည်း အရင်က ပြုခဲ့တညတွေအတွက်နဲ့ သူ့အကြောင်းနဲ့ သူ့ကံပေါ့အေ…”
ရွာထဲမှာ လက်သည်ကြီး ဒေါ်ဖွားတင်နဲ့ သံချောင်းတို့ သတင်းက ပြန့်နှံ့နေတယ်။
ဒီသတင်းကို ခင်လေးကြားတော့ နှစ်ယောက်စလုံးကို သူသေချာမသိပေမယ့် အတော့်ကို စိတ်မကောင်းဖြစ်မိခဲ့တယ်။
ထိုနည်းတူစွာနဲ့ပဲ ခင်လေးလိုမျိုးမဟုတ်ပဲ ဒေါ်ဖွားတင်တို့အတွက် ယူကြုံးမရ ဖြစ်နေသူတစ်ယောက်လည်း ရှိနေပါသေးတယ်။
ထိုသူက…။
******
” ငမည်းကြီး…မင်းပြောတာ အမှန်ပဲလား…”
အရိုးခေါင်း၊ အရွယ်စုံ ပုတီးများနဲ့ အနီရင့်ရောင် အခင်းအကျင်း၊ သွေးခွက်တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့အခန်းထဲမှာ ထိုင်နေတဲ့ အောက်လမ်းဆရာ ကံကြီးက မေးလိုက်တယ်။
သူမေးနေတဲ့ ငမည်းကြီးဆိုတာက ဒေါ်ဖွားတင်က မွေးချင်တယ်ဆိုလို့ သူ့ဆီကနေ လွှတ်ပေးထားတဲ့ တစ္ဆေကောင်ကြီး။
” ဟုတ်တယ်…ကျုပ်တောင်…သူတို့ကို မယှဉ်နိုင်လို့ ခွေးပြေး၀က်ပြေးပြေးခဲ့ရတာ…”
” ဘယ်သူက မြွေတွေကို ခိုင်းတာလဲ သိလား…”
” ကျုပ်မြင်မိတာတော့…မြွေတွေအားလုံးရဲ့ အနောက်မှာ အစိမ်းရောင်တောက်တောက်ကု ၀တ်ထားတဲ့ သူတစ်ယောက်ပဲ။ သူ့ရဲ့ လှုပ်ရှားပြုမူပုံမျိုးက မြွေတစ်ကောင်နဲ့ တူတယ်…”
” နဂါး…ဒါဟာ…နဂါးပဲ…”
ကံကြီးရဲ့ ရေရွတ်မှုကြောင့် ငမည်းကြီး မော်ကြည့်လာတယ်။
” ဒါဟာ…ဟို သားဖွားဆရာမနဲ့ ပက်သက်နေမှာ အသေအချာပဲ…”
ကံကြီးက ထပ်မံပြီး တွေးဆလို့ပြောတယ်။
ငမည်းကြီးကတော့ သူ့သခင်ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ခစားလျက်ပဲ ရှိနေတယ်။
ကံကြီးမှာတော့ ထိုအကြောင်းကို အလေးအနက်တွေးတောနေဟန်နဲ့ ရှိနေပြီး နောက်ဆုံးမှာတော့…
” နဂါး…နဂါး…ဒါဟာ…သိုက်တစ်ခုခုက ကောင်ပဲနေမယ်။ ဟိုကောင်မနဲ့ တစ်ခုခုပက်သက်နေတယ်ဆိုတော့…ဟင်း…ဟင်း…”
ရေရွတ်ရင်း ပြုံးလိုက်တဲ့ ကံကြီးရဲ့ မျက်၀န်းတွေက အရောင်တွေ တဖျပ်ဖျပ်လက်နေပါတော့တယ်။
******
ရွှန်းလက်နေတဲ့ လရောင်အောက်မှာ ရွှေရောင်တ၀င်း၀င်းတောက်ပနေတဲ့ စေတီတစ်ဆူ။
စေတီကလေး နံဘေးမှာတော့ လုလင်ပျိုတစ်ယောက်။
သူ့ရဲ့ အကြည့်တွေက အဝေးဆီကို ငေးကြည့်ပြီး မျက်၀န်းတွေမှာ အမည်ဖော်မရတဲ့ အရိပ်အယောင်တချို့က ယှက်သန်းနေတယ်။
” နှမတော်လေးရယ်…မောင်တော် သိပ်ကို စိတ်ပူပန်နေရပြီ။ နှမတော့်ကို လူ့ဘ၀မှာ ဆက်နေစေ့ချင်သေးပေမယ့် အခုများတော့ အန္တရာယ်တွေက ရောက်ရှိလာပြီ၊ မောင်တော် ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမလဲ…မသိတော့ပါဘူး…”
လုလင်က တီးတိုးရေရွတ်တယ်။ ပြီးတော့…စေတီကလေးနံဘေးကနေ ထလိုက်ပြီး တောဆီကို ၀င်ရောက်သွားပါတော့တယ်။
******
ခင်လေးတစ်ယောက် အိပ်မက်ရာကနေ လန့်နိုးလာရတယ်။
ယခင်မွေးနေ့တုန်းက မက်တဲ့အိပ်မက်ကိုပဲ သူပြန်မက်ရပြန်ပြီ။
ဒီတစ်ကြိမ်တော့ အိပ်မက်က ယခင်နဲ့ အနည်းငယ်ကွဲတယ်။
ယခင်က နဂါးကြီးအစား လွန်စွာချောမောလှပလွန်းသော ယောက်ျားပျိုတစ်ယောက်က စေတီရဲ့ နံဘေးမှာ ရှိနေခဲ့တာ။
အိပ်မက်ထဲမှာ ယောက်ျားပျိုပြောတဲ့ စကားတွေက အပြင်မှာပါ ခင်လေးနားထဲ စွဲနေရတယ်။
” စေတီနဲ့ ငါက ပက်သက်မှုရှိနေတယ်ဆိုတာကတော့ သေချာနေပြီ။ ဒါဖြင့်… ဟိုတစ်ယောက်ကကော…”
ခင်လေးတစ်ယောက်ထဲ အိပ်ရာထဲလှဲရင်း စဉ်းစားနေမိပါတယ်။
ဒါပေမယ့် ခိုင်လုံတဲ့ အဖြေကိုတော့ သူမရနိုင်ခဲ့ပါဘူး။
******
အမှောင်ထုထဲမှာ ခင်လေးနေထိုင်ရာ ကျေးလက်ကျန်းမာရေးဋ္ဌာလေးရဲ့ အထက်ကောင်းကင်ယံမှာ ဠင်းတကောင်များ ဝဲပျံနေတယ်။
အချိန်က တဖြေးဖြေးနဲ့ သန်းခေါင်ယံကို တိုင်ခဲ့ချိန်တွင်တော့…။
ရွာထဲကို လူသုံးယောက် တိတ်တဆိတ်၀င်လာခဲ့ပြီး ခင်လေးနေထိုင်ရာ ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနလေးဆီကို ချဉ်းကပ်လာကြတယ်။
ပြီးတော့…သုံးယောက်စလုံး ဋ္ဌာနလေးကို မျက်နှာမူလိုက်ပြီး အထဲကတစ်ယောက်က ဂါထာတစ်ချို့ကို မန်းမှုတ်လို့ အထဲဆီကို နနွင်းလိုလို ပြာလိုလို အဝါရောင်အမှုန့်တွေကို ပက်သွင်းပါတော့တယ်။
အမှုန့်တွေ ခြံထဲကို ၀င်ရောက်တာနဲ့ တပြိုင်နက် ဋ္ဌာနကို ၀န်းရံနေတဲ့ စိမ်းငွေ့ငွေ့ အရောင်တွေဟာ ပျောက်ရှကုန်ပါတော့တယ်။
” ကဲ…ပေါက်ကြီးတို့ အထဲကို ၀င်ပြီး ကောင်မကို သွားဖမ်းခဲ့တော့…”
အလယ်က လူရဲ့ အမိန့်ပေးသံအဆုံးမှာ နံဘေးက နှစ်ဦးဟာ ကျန်းမာရေးဋ္ဌာနလေးဆီကို ၀င်ရောက်သွားကြပါတော့တယ်။
******
” ဟား…ဟား…ဟား…ဟေ့ကောင်တွေ ကောင်မကို သေချာစောင့်ကြည့်ထားချေ၊ မင်းတို့ရဲ့ ပေါ့လျော့မှုကြောင့် ငါ့အလုပ်ကိုတော့ အနှောက်အယှက်မပေးကြနဲ့…”
ကံကြီးတစ်ယောက် သူရဲ့ အခန်းထဲမှာ ခင်လေးကို ပေါက်ကြီးတို့နှစ်ဦးအား ချုပ်နှောင်ထားစေပြီး သူကတော့ အစီအရင်တွေကို ပြုလုပ်နေတယ်။
ခင်လေးကတော့ ပေါက်ကြီးတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ လက်မှာ ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျလို့…။
အချိန်အတော်လေးကြာတော့ ေးကံကြီးရဲ့ အစီအရင်တွေပြီးခဲ့ပြီ။
အစီအရင်ပြုထားတဲ့ လင်ဗန်းကို ကိုင်ပြီး ကံကြီးက ခင်လေးဘက်ကို လှည့်လာတယ်။ ပြီးတော့ ပါးစပ်က ဂါထာရွတ်လို့ လင်ဗန်းထဲက အရာတွေနဲ့ ခင်လေးကို ပစ်ပေါက်ပြီး စိတ်ညှို့ပါတော့တယ်။
” ကောင်မ…မူလပြန်စမ်း၊ နင့်ရဲ့ အတိတ်ဘ၀ကို သတိရစမ်း…”
ကံကြီးက ခင်လေးကို နှုတ်မိန့်ပေးနေတယ်။
မကြာပါဘူး။ ခင်လေးရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ မြွေတစ်ကောင်လို လူးလူးလွန့်လွန့်ဖြစ်လာတယ်။ ပြီးတော့…ကံကြီးတို့ကို မျက်၀န်းနီနီကြီးနဲ့ စိုက်ကြည့်တယ်။
” အာခံချင်တယ်ပေါ့ ကောင်မ…ရော့…”
” အား…”
ခင်လေးဆီက အော်သံနက်ကြီးထွက်ပေါ်လာပါတယ်။
” ကောင်မ…နင် အာခံဖို့ မကြိုးစားနဲ့၊ နင့်အခြေအနေ နင်သိလိုက်စမ်း…”
ခင်လေးငြိမ်ကျသွားရတယ်။ ကံကြီးက ဆက်လက်ပြီး
” နင် နေခဲ့တဲ့ ဋ္ဌာနေကို ငါ့ကိုလိုက်ပြစမ်း…”
ခင်လေး မျက်၀န်းများ မှိတ်ထားရင်းက ခေါင်းညိတ်လိုက်လေတယ်။
*****
” မရောက်သေးဘူးလား…”
ကြိုးတုပ်ခံထားရပြီး အိမ်မွေ့ချခံထားရသူလိုဖြစ်နေတဲ့ ခင်လေးက ကံကြီးတို့ကို အရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ပြိ်းခေါ်သွားနေတာ။
သူတို့အားလုံး မနက်အစောကတည်းက ရွာကနေထွက်ပြီး ရိုးမတောထဲကို ၀င်ခဲ့ကြတာ အချိန်အတော်ကြာနေပြီ။
ပေါက်ကြီးတို့နှစ်ယောက်ကတော့ ခင်လေးကိုကြည့်ပြီး တစ်စုံတစ်ရာလုပ်ချင်နေဟန်။ သို့ပေမယ့် ကံကြီးကို ကြောက်ရတာမို့ သူတို့ဆန္ဒကို မျိုသိပ်နေကြရတယ်။
နေ၀င်လုနီးနီးအချိန်တွင်တော့ တောင်ခြေ မြေပြန့်ပြန့်လေးဆီအရောက် ခင်လေးရဲ့ ခြေလှမ်းတွေက ရပ်တန့်သွားပါတော့တယ်။
” ရောက်ပြီလား…”
ခင်လေးက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ကံကြီးကတော့ ပတ်၀န်းကျင်ကို ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးတစ်ချက် ဝေ့၀ိုက်ကြည့်လို့ ပြုံးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့…ခင်လေးရဲ့ နှဖူးထိပ်ကို လက်ဝါးနဲ့အုပ်လို့ ပါးစပ်က တစ်စုံတစ်ရာကို ရေရွတ်လိုက်တယ်။
ကံကြီးရဲ့ ရေရွတ်မှုအဆုံး ခင်လေးတစ်ယောက် အရုပ်ကြိုးပြတ်သလို ခွေခေါက်လဲကျသွားပါတော့တယ်။
” ဟေ့ကောင်တွေ…ဟိုဟာ သရမ်းချင်မနေကြနဲ့၊ ဒီကိစ္စပြီးရင် မင်းတို့အနားမှာ ဟောတစ်ယောက် ဟောတစ်ယောက်ဆိုပြီး ထည်လဲတွဲလာနိုင်လိမ့်မယ်။ သွား…ပါလာတဲ့ ကန်တော့ပွဲတွေပြင်ဖို့ မြန်မြန်လုပ်ကြ…”
ကံကြီးရဲ့ ဆွယ်လုံးက ထိရောက်လှတယ်။ ပေါက်ကြီးနဲ့ င၀င်းတို့နှစ်ယောက် ခင်လေးကို လစ်လှူရှုလို့ သူတို့ကို ကံကြီးခိုင်းတဲ့အတိုင်း တသွေမတိမ်ဆောင်ရွက်ကြပါတော့တယ်။
******
” ဝုန်း…ဂျိမ်း…”
တော်လှဲပဲ့တင်သံကြီးနဲ့အတူ ငွေရောင်ရည် ဖြာကျနေတဲ့ လရောင်အောက်မှာ ၀င်းခနဲ၊ လက်ခနဲထွက်ပေါ်လာတဲ့ ရွှေရောင်စေတီလေး။ ဥာဏ်တော်က ကိုးတောင်ခန့်သာရှိမယ်။
စေတီတစ်ဆူလုံးကို ရွှေသားအစစ်တွေနဲ့ တည်ထားတယ်ဆိုတာကတော့ လရောင်အောက်မှာ တဖိတ်ဖိတ်လက်နေတဲ့ အရောင်တွေကြောင့် ငြင်းရနိုင်မယ်မထင်ဘူး။
” အောင်ပြီကွ…အောင်ပြီ…”
ကံကြီးက ထအော်တယ်။ ပြီးတော့… ပေါက်ကြီးတို့ကို
” မင်းတို့ စေတီက ရွှေသားတွေကို သွားခွာကြတော့…”
ကံကြီးစကားကြောင့် ပေါက်ကြိး ဇာတ်ပုသွားရတယ်။
” ဆရာ…ဟို…နဂါး…ကောင်…”
” ဘာမှ မပူနဲ့ ငါထိန်းနိုင်တယ်”
ကံကြီးက အာမခံတော့ ပေါက်ကြီးတို့ မတတ်သာတော့ဘူး။
သူတို့နှစ်ယောက် စည်းထဲကနေ ထွက်လိုက်ကြတယ်။ အပြင်ရောက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ပတ်၀န်းကျင်တစ်ခုလုံး မြွေတွန်သံတွေ၊ မာန်ဖီသံတွေက ထွက်ပေါ်လာတယ်။ လရောင်အောက်မှာ ဦးခေါင်းတွေကို ယိမ်းနွဲ့နေတဲ့ မြွေတွေကိုလည်း သူတို့မြင်ကြရတယ်။
ကံကြီးက စည်းထဲကနေပြီး ဂါထာ၊ မန္တာန်တွေအဆက်မပြတ်ရွတ်လို့ ရှိနေတယ်။
သူ့ရဲ့ ရွတ်ဖတ်မှုကြောင့် မြွေတွေက အရှေ့ကို တိုးမလာနိုင်ခဲ့ဘူး။
******
လုလင်ပျိုတစ်ယောက် စမ်းချောင်းကလေးထဲမှာ ရေစိမ်နေတုန်း သူနေထိုင်ရာဘက်ဆီက ဝုန်းခနဲအသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။
” ရန်သူ…”
လုလင်ပျိုက ရေရွတ်ပြီတာနဲ့ ချက်ချင်းပဲ ကမ်းပေါ်ကို အပြေးတက်ပြီး သူနေထိုင်ရာ နေရာဆီကို အလျင်အမြန်ပဲ ပြေးသွားလိုက်ပါတော့တယ်။
မကြာခင်မှာတော့ လုလင်ပျိုဟာ သူရဲ့ နေရာဆီကို ရောက်လေပြီး ကန်တော့ပွဲတွေနဲ့ သိုက်တူးဖို့ကြိုးစားနေတဲ့သူတွေကို တွေ့လိုက်ရပါတော့တယ်။ သူ့ရဲ့ အခြွေအရံတချို့က လူသုံးယောက်ကို တားမြစ်ဖို့ ကြိုးစားနေကြပေမယ့် အရာမထင်လေဘူး။ ထိုအချင်းအရာကြောင့် လုလင်ပျိုဟာ ဒေါသထွက်သွားပြီး မျက်၀န်းတွေက ရဲရဲတောက်နီလာခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီ့အခိုက်မှာပဲ လုလင်ပျိုထပ်မြင်လိုက်ရတာက ခွေခွေကလေးလဲကျနေတဲ့ မိန်းမပျို ( ဝါ) ခင်လေး။
” နှမတော်…”
လုလင်ပျိုက ခင်လေးကို ပြေးပွေ့လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီ့အချိန်မှာပဲ စည်းဝိုင်းထဲမှာ ရှိနေတဲ့ ကံကြီးက
” နောက်ဆုံးတော့ မင်းရောက်လာခဲ့ပြီပဲ…”
” ဟင်…”
လုလင်ပျိုက ကံကြီးဆီကို ကြည့်လာတယ်။ ပြီးတော့…ရုတ်တရက် အံကိုကြိတ်လိုက်ပြီး သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို တသ်ချက်လှုပ်ခါလိုက်တယ်။
” ဝုန်း…”
လုလင်အသွင်ကနေ ကြီးမားတဲ့ နဂါးကြီးတစ်ကောင်။
” ဟား…ဟား…ဒီအတွက်ကြိုပြင်ခဲ့ပြီးသားပါကွာ…”
ကံကြီးက ပြောပြီးတာနဲ့ မန္တာန်တစ်ပုဒ်ကို ရွတ်လိုက်တယ်။
သူ့ရဲ့ ရွတ်ဖတ်သံအဆုံးမှာတော့ လေပြင်းတွေ တရွှီရွှီတိုက်ခတ်လာပြီး လရောင်အောက်မှာ ကောင်ူကင်ကနေ ပျံဝဲဆင်းသက်လာတဲ့ ကြီးမားလှတဲ့ ငှက်ကြီးတစ်ကောင်။
ငှက်ကြီးက အရှိန်နဲ့ ပြေးဆင်းလာပြီး နဂါးကြီးကို ထိုးသုတ်လိုက်တယ်။
နဂါးကြီးကတော့ ငှက်ကြီးသူ့ဆီရောက်မလာမီ နံဘေးက မိန်းမပျိုကို ထိခိုက်မှာစိုးလို့ အမြီးကြီးနဲ့ နံဘေးကို တွန်းဖယ်လိုက်တယ်။
အဲ့ဒီ့ခဏမှာပဲ ငှက်ကြီးရဲ့ ထိုးသုတ်ခြင်းကို နဂါးကြီးခံလိုက်ရပါတော့တယ်။
******
တစ်တောလုံး ပဲ့တင်သံအထပ်ထပ်နဲ့ ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေတယ်။
နဂါးကြီးနဲ့ ဂဠုန်ငှက်ကြီးတို့ တိုက်ခိုက်မှုကြောင့် ပေါက်ကြီးတို့ခမျာလည်း ရှေ့ကိုတက်မတိုးရဲဘူး။ ရောက်ရာနေရာမှာ ရပ်ပြီးတိုက်ပွဲကို ကြည့်နေကြတယ်။
ကံကြီးကတော့ မျက်စိကို စုံမှိတ်ပြီး မန္တာန်တွေအဆက်အပြတ်ရွတ်ဖတ်နေတယ်။
” ဟဲ့ကောင်တွေ ရပ်လိုက်ကြစမ်း…”
အောင်မြင်ထည်ဝါလွန်းတဲ့ ငေါက်ငမ်းသံ။
အသံရဲ့ အဆုံးမှာတော့ တောထဲကနေ တေုင်ဝှေးကို အားပြုလို့ လှမ်းလျှောက်လာတဲ့ အဘွားအိုတစ်ယောက်။
ကံကြီးရဲ့ ရွတ်ဖတ်သံက ရပ်တန့်သွားရတယ်။
” နင်တို့…တော်တော်မိုက်မဲတဲ့ ကောင်တွေပဲ…ဘုရားကပစ္စည်းကို နင်တို့မို့ ပစ်မှားရဲတယ်…”
အဘွားအိုက ကံကြီးကို ဒေါသတကြီးကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။ ကံကြီးကတော့ အဘွားအိုကို မထီတရီပြန်ကြည့်လေပြီး
” အဘွားကြီး…ကိုယ်နဲ့ မဆိုင်ရင် ဘေးဖယ်ရှောင်သွားလိုက်ပါ၊ မဟုတ်ရင် ကြားထဲကနေ အချောင် မသာပေါ်နေမယ်နော်…”
ကံကြီးရဲ့ စကားကြောင့် အဘွားအိုက အားရပါးရ ထ’ရယ်လိုက်တယ်။
” နင်ကများ ငါ့ကို ကြိမ်းလားမောင်းလားနဲ့…”
” ဟား…ဟား…ခင်ဗျားက ဘယ်သူမို့လို့ ဒီလောက် လေကြီးနေရတာလဲ…”
” ငါ…ဘယ်သူဆိုတာ နင်သိချင်ရင် သိရမပေါ့…”
အဘွားအိုက ပြောလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ အနောက်တောထဲဆီကနေ လွန်စွာမှ ကြီးမားလွန်းတဲ့ ကျားကြီးတစ်ကောင် ခုန်ထွက်လာတယ်။
အဲ့ဒီ့ခဏမှာပဲ အဘွားအိုရဲ့ အသွင်က ရုတ်ခြည်းပြောင်းလဲသွားတယ်။ လက်တစ်ဖက်မှာ ဓားအလွတ်ကို ကိုင်ဆောင်ထားတဲ့ အဘွားအိုရဲ့ အသွင်ကိုမြင်တော့ ကံကြီးလန့်ဖျပ်သွားပြီး ဒူးထောက်ကျသွားရတယ်။
” အမေ…အမေ…သားတော်မှားပါတယ်။ သားတော်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးပါ…”
” ကံဆိုတာ ကိုယ်က ပြုတာ၊လောကမှာ မပြစ်မှားထိုက်တဲ့အရာကို ပြစ်မှားလိုက်တာက တကယ့်ကို ကြီးမားလွန်းတဲ့ အပြစ်ပါပဲ။ ကိုယ့်ရဲ့ အပြစ်ဒဏ်အတွက် ကိုယ်တိုင်ခံယူပါ…”
ဓားကိုင်ထားတဲ့ မယ်တော်ဆီက စကားသံအဆုံးမှာတော့ အနောက်မှာရှိတဲ့ ကျားကြီးက ကံကြီးထံကို ခုန်၀င်အုပ်လိုက်ပါတော့တယ်။
ထို့နည်းတူတူပဲ တစ်ဖက်က ပေါက်ကြီးတ်ုိ့မှာလည်း သူတို့ဆရာ ကံကြီးရဲ့ အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ကြောက်အားလန့်အားနဲ့ သွေးပျက်ကြီး ထွက်ပြေးကြတယ်။ ဒါပေမယ့် သူတို့ကံမကောင်းခဲ့ပါ။
တောစပ်ဆီကို မရောက်ခင်မှာပဲ များစွာသော မြွေတို့က သူတို့ကိုယ်ပေါ်ဆီကို ခုန်တက်ရစ်ပတ်ပြီး ကိုက်ခဲကုန်ကြပါတော့တယ်။
******
” အသင်…နဂါးမင်းတို့ မောင်နှံ ရွှေစေတီကို ဆက်လက်စောင့်ရှောက်နိုင်ပါပြီ။ တပည့် အမိုက်အမဲတွေကြောင့် အခုလိုမျိုး အနှောက်အယှက်ဖြစ်သွားရတာကိုတော့ ခွင့်လွှတ်ပေးပါ။ ခွင့်ပြုပါလော့…နဂါးမင်း…”
မယ်တော့်ထံက စကားဆိုသံ။ ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်စွာနဲ့ နဂါးမင်းတစ်ဖြစ်လဲ လုလင်ပျိုက
” ကျေးဇူးကြီးလှပါတယ်…မယ်တော်…”
မယ်တော်က သူ့ရဲ့ စီးတော်ကျားကြီးရဲ့ ကျောဆီတက်လို့ ထွက်ခွာသွားခဲ့ပါတယ်။
လုလင်ပျိုက မယ်တော်ထွက်သွားရာဆီကို တစ်ခဏမျှ ငေးကြည့်နေမိပြီး အနောက်ကို လှည့်လိုက်တယ်။
” ဟင်…”
အစိမ်းရောင်၀တ်ဆင်ထားတဲ့ မိန်းမပျိုတစ်ယောက်။ မိန်မးပျိုကို မြင်တော့ လုလင်ပျို ၀မ်းသာသွားတယ်။
” ဟင်…နှမတော်…မောင်တော့်ဆီ ပြန်လာတယ်နော်…”
မ်ိန်းမပျိုဆီက ရွှန်းရွှန်းစားစား အပြုံတစ်ခုဖြစ်ပေါ်လာပြီး ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။
ပြီးတော့…နှစ်ဦးသား ပျော်ရွှင်လွန်းစွာနဲ့ တစ်ဦးလက်ကို တစ်ဦးဆွဲကိုင်ပြီး ရွှေရောင်တဖျပ်ဖျပ်လက်နေတဲ့ စေတီကလေးဆီကို ပြေးလှမ်းသွားကြပါတော့တယ်။
သူတို့ထွက်သွားပြီးနောက် ထိုနေရာလေးဆီမှာ တစ်စုံတစ်ရာက ကျန်ရှိနေခဲ့ပါတယ်။
အဲ့ဒီ့အရာက…။
ကျောက်တုံးကြီးတစ်ခုရဲ့ နံဘေးမှာ ဦးခေါင်းဆီက သွေးများထွက်ကာ သေဆုံးနေလေတဲ့ ခင်လေး( သို့) သားဖွားဆရာမလေးရဲ့ အလောင်းရယ်သာ။
ပြီးပါပြီ။
တစ်ခါမှ မရေးဖူးတဲ့ ဇာတ်လမ်းမျိုးမို့ စာမူမှာ အမှားအယွင်းများစွာ ရှိနိုင်ပါတယ်။ ဒီအတွက် ဖြေဖျော်မှု ရသစာမူတစ်ပုဒ်အနေနဲ့သာ ဖတ်ပေးကြပြီး သည်းခံနားလည်ပေးကြပါလို့ တောင်းဆိုလိုက်ပါရစေခင်ဗျာ🙏🙏🙏
စာရေးသူ- နောင်ရိုး( ဆေးတပ်)အားလေးစားလျက်
#PageကိုLike&shareလေးနဲ့အားပေးသွားကြပါအုံး😍