“ဟေ” “ဟာ” “ဘုရား … ဘုရား”
အားလုံး အံ့သြကုန်တာပေါ့ဗျာ။ ကိုဒူးရှည်
ကတော့ မျက်မှောက်ကြီးကုတ်ပြီး စဉ်းစား
နေတယ်ဗျ။ ဘိုးငွေတိုးကတော့ ခေါင်းလေး
ညိတ်ပြီး ဆေးပေါ့လိပ်ကလေး မီးညှိလိုက်
တယ်။
“ဘိုးစံရင်ယာထဲက လက်ပြတ်ကြီးကိုး။
ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး လူဝံကြီး ဖြစ်နေရတာတုံး”
ကိုဒူးရှည်က စကားကို ခပ်လေးလေးကြီး
ပြောတယ်။
“ဟင် …လက်ပြတ်ကြီးကို ခင်ဗျားတို့ သိ
တယ် ဟုတ်လား ကိုဒူးရှည်”
ကျုပ်က အံ့သြပြီး မေးလိုက်တော့ ကိုဒူးရှည်
က ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြောတယ်။
“ငွေတွင်းကုန်းတို့၊ မီးလောင်ကုန်းတို့၊ ဆပ်
သမြောင်တို့က လူတွေ တော်တော်များများ
လက်ပြတ်ကြီးကို သိကြတယ် တာတေ၊ ည
ဘက် အချိန်မတော် ဘိုးစံရင်ယာထဲကို ဖြတ်
လျှောက်တာတို့၊ မြေပဲခိုးနုတ်တာတို့၊ နှမ်း
တောင်ခိုးတာတို့ လုပ်မိလို့ကတော့ လက်
ပြတ်ကြီးလိုက်လို့ လျှာထွက်မတတ် ပြေး
ကြရတာချည်းပဲဟေ့”
“ဟာ…ဒါဆိုရင် လက်ပြတ်ကြီးက ဘိုးစံရင်
ယာတောကိုစောင့်တဲ့ အစောင့်သရဲပေါ့။
ဟုတ်လား ကိုဒူးရှည်”
“အေး …ဟုတ်တယ် တာတေ၊ ငွေတွင်းကုန်း
မှာ လက်ပြတ်ကြီး အလိုက်ခံရဖူးတဲ့သူတွေ
လေးငါးယောက် ရှိတယ်ကွ။ တစ်ကိုယ်လုံး
အမွေးမည်းမည်းကြီးတွေ ဖုံးနေတဲ့ သရဲကြီး
တဲ့။ လက်ကြီးတစ်ဖက် ပြတ်နေတာတဲ့။ ဒါ
ပေမဲ့ မင်းအခု တွေ့သလို လူဝံကြီးဆိုတာ
တော့ ဘယ်သူမှ မသိဘူး တာတေ၊ မင်း
ပြောလိုက်တော့မှ ငါလည်း တော်တော်ကို
ခေါင်းခြောက်သွားတာ။ ဒီအဟိတ်တိရစ္ဆာန်
သရဲကြီးကို ပရိတ်ရွတ်တော့ကော သိမတဲ့
လား။ ကောင်းမှုကုသိုလ်ပြုပေးလို့လည်း
သိမှာမှမဟုတ်တာ။ ဒုက္ခပါပဲကွာ။ ကြံစမ်း
ပါဦး ငါ့ညီရာ။ မင်းကိုပဲ အားကိုးပါတယ်
တာတေရာ”
ဘိုးငွေတိုးက ဆေးပေါ့လိပ်ကလေးကို
ဆက်တိုက်ဖွာနေရင်း ပြောလိုက်တယ်။
“ဘိုးစံရင်လုပ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စတွေပေါ့ကွာ။ သူ
မသေခင်က ရှင်းအောင်လင်းအောင် လုပ်
မသွားတော့ ရွာပါနာပြီပေါ့ကွာ”
“ဗျာ …ဘိုးစံရင် လုပ်တာ ဟုတ်လားအဘ”
ကိုသိန်းမောင်က သူ့အဘကို တအံ့တသြ
နဲ့ မေးတာဗျို့။
“ဟုတ်တယ် လူကလေး။ ဒီကိစ္စတွေကို
အဘရဲ့ဘထွေး ဘိုးညိုမောင်ပြောပြလို့
သိတာ။ ဘိုးညိုမောင်လည်း ရှိတော့တာ
မဟုတ်တော့ ဘယ်သူမှ မေးလို့မရတော့
ဘူးပေါ့ကွာ”
“အဘကို ဘိုးညိုမောင် ဘာတွေပြောလို့တုံး”
“ဒီလိုကွ။ ဘိုးစံရင်က ငယ်ငယ်က လက်ဝှေ့
သမားဆိုပဲ။ ငါ့ဘထွေးနဲ့က ငယ်သူငယ်ချင်း
တွေလေကွာ။ ဘိုးစံရင်က ရွာစဉ်လှည့်ပြီး
လက်ဝှေ့ကြေးစားထိုးဆိုပဲ။ သူသွားထိုးတိုင်း
ဘထွေးက အဖော်လိုက်ရတာတဲ့ကွ။ တစ်
နေ့တော့ မြောက်ဘက်က ရွာတွေမှာ လက်
ဝှေ့သွားထိုးပြီး သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ပြန်
အလာ ရိုးမတောထဲဖြတ်တော့ လူဝံကြီး
တစ်ကောင်နဲ့ ပက်ပင်းတိုးရောဆိုပဲ”
“ဒီလူဝံက ဘယ်ကများရောက်လာတုံး
ဘကြီးရဲ့”
ကိုဒူးရှည်က ဝင်မေးတာဗျ။
“ငါ့ဘထွေးပြောတော့ ဟိမန္တာဘက်မှာ တအားအေးလို့ ဒီဘက်ကို ဆောင်းခိုဖို့ ရောက်
လာတာဆိုပဲ ဒူးရှည်ရဲ့၊ အမြဲလာတာတော့
မဟုတ်ဘူးတဲ့ကွ။ တစ်ခါတလေ နယ်ကျွံပြီး
ရောက်လာတာ ဖြစ်မယ်တဲ့ကွ”
“ဟင်… ဒီတော့ ဘိုးစံရင်က လူဝံကြီးကို
ဘာလုပ်လိုက်တုံးဗျ”
“ဘိုးစံရင်က လုပ်တာ မဟုတ်ဘူးကွ။ လူဝံ
က ဘိုးစံရင်ကို တွေ့တယ်ဆို ပြေးပြီးထိုး
တာဆိုပဲကွ။ ဒီမှာတင် ဘိုးစံရင်က
‘ဟေ့ကောင် …ညိုမောင်၊ မင်းဝေးဝေးသွား
နေ၊ ငါ အခြေအနေမကောင်းရင် မင်းလွတ်
အောင်ပြေးပေတော့ ‘လို့ ပြောသတဲ့။ ဘ
ထွေးကလည်း…
‘ဟာ…စံရင် မင်းတစ်ယောက်တည်း ဘယ်
ဖြစ်မှာတုံး၊ ငါပါဝင်ချမယ်’
‘မင်း ဒီကောင်တွေအကြောကို နားမလည်
ပါဘူး။ ဝေးဝေးသာ သွားနေစမ်းပါ’
ငါ့ဘထွေးလည်း မလှမ်းမကမ်းက သစ်ပင်
ကြီးတစ်ပင်ကို နောက်ကနေ ပုန်းပြီး ကြည့်
နေရတာဆိုပဲ။ လူဝံကလည်း လက်ဝှေ့တတ်
တယ်တဲ့ဟေ့။ လူဝံက ဘိုးစံရင်ကို ပြေးပြီး
ထိုးတိုင်း ဘိုးစံရင်က လွတ်အောင်မနည်း
ရှောင်ရတာတဲ့။ လူဝံလက်သီးတစ်ချက်မိ
လိုက်ရင် သတိလစ်သွားမှာတဲ့ကွ။ အဲဒီလို
ရှောင်ရင်းနဲ့ လူဝံရဲ့ဗိုက်ကို တစ်ချက် နှစ်
ချက် ထိုးလိုက်ရတာတဲ့ဟေ့။
ဘထွေးက ပြောတယ်။ လူဝံက လူလိုတော့
အသိဥာဏ် မရှိဘူးတဲ့ကွ။ သူထိုးဖို့ပဲ သိတာ
တဲ့။ ရှောင်ဖို့ တိမ်းဖို့ နားမလည်ဘူးတဲ့ကွ။ဘိုး
စံရင်ထိုးသမျှ ထိတာချည်းပဲတဲ့။
နောက်တော့ ဘိုးစံရင်က လူဝံကြီးကို သစ်
ပင်ကြီးတွေ ရှိတဲ့ဘက်ကို မျှားခေါ်သွားတာ
တဲ့ဟေ့။ သစ်ပင်အကြီးကြီးတစ်ပင်နားမှာ
ကပ်ပြီး လက်ဝှေ့ရေးပြသလို လုပ်တော့
လူဝံကြီး ဒေါသတအားဖြစ်လာရောတဲ့ကွ။
ဘာပြောကောင်းမလဲ။ ခေါင်းကြီးစိုက်ပြီး
ဘိုးစံရင်ရဲ့ ရင်ဝကို သူ့ခေါင်းကြီးနဲ့ တရ
ကြမ်းပြေးပြီး ဆောင့်တာတဲ့ဟေ့။ ဘိုးစံ
ရင်က ဘေးကို ဖျတ်ခနဲ ခုန်ရှောင်လိုက်
တော့ သစ်ပင်ကို ခေါင်းကြီးနဲ့ ပြေးဆောင့်
မိပြီး နောက်ကို ပက်လက်လန်ကျသွား
ရောတဲ့ဟေ့။ ခေါင်းကြီးကွဲပြီး သွေးတွေ
ဖျာခနဲ ထွက်ကုန်ရောတဲ့ကွ။
ဒီမှာတင် ဘိုးစံရင်က လူဝံကြီးရင်ဘတ်ကို
ခွစီးပြီး ရင်ဘတ်တစ်နေရာတည်းကိုချည်း
ဆက်တိုက်ထိုးတာတဲ့။
‘ဘုန်း…ဘုန်း…ဘုန်း’
ဘိုးစံရင်ရဲ့လက်သီးနဲ့ လူဝံကြီးရဲ့ ရင်ဘတ်
ထိတဲ့အသံကြီးက တောထဲမှာကို ဟိန်းထွက်
နေတာတဲ့ကွ။ ပထမတော့ လူဝံကြီးက ဘိုး
စံရင်ကို ခံထိုးသေးတာတဲ့။ နောက်တော့
နှလုံး ကွဲသွားတယ် ထင်ပါရဲ့ကွာ။
လူဝံကြီး ငြိမ်သွားရောတဲ့။ ဒီမှာတင် ဘိုးစံ
ရင်က ဘထွေးဆီက ဓါးမြှောင်ကိုတောင်းပြီး
လူဝံရဲ့ ရင်ကိုခွဲပြီး သည်းခြေကိုထုတ်ယူတယ်။
ပြီးတော့ ဘထွေးပခုံးမှာ လွယ်လာတဲ့ ဓါးရှည်
ကိုတောင်းပြီး လူဝံရဲ့လက်တစ်ဖက်ကို လက်
ကောက်ဝတ်သာသာလောက်ကနေ ခုတ်ဖြတ်
ယူလိုက်တယ်။
‘ညိုမောင်…ဒါမျိုးဆိုတာ ကြုံတောင့်ကြုံခဲကွ။
ဝံလက်ကို ဝံသည်းခြေနဲ့ စီရင်တတ်ရင် မင်း
တစ်သက်လုံး ဒီကောင့်ဝိညာဉ်ကို ခိုင်းစားလို့
ရတယ်ကွ’
‘ဟေ…ဟုတ်လား။ မင်းလုပ်တတ်သလား
စံရင်’
‘ဟာ…လုပ်တတ်တာပေါ့ ညိုမောင်ရဲ့၊ ငါ့
အဘိုး ငါ့ကို သင်ပေးသွားတာကွ။ ငါ ဒီ
ကောင်ကြီးကို စီရင်မှာ။ နောက်တော့ မင်း
ကြားရမှာပေါ့ကွာ’
လို့ ပြောပြီး လူဝံသည်းခြေနဲ့ လူဝံလက်ပြတ်
ကြီးကို ငှက်ပျောဖက်နဲ့ ထုပ်ပြီး ဘိုးစံရင် ယူ
သွားတာတဲ့ဟေ့။ နောက်မကြာခင်မှာပဲ ဘိုး
စံရင်တို့ယာတောမှာ လက်ပြတ်သရဲကြီး
လိုက်လို့ ဆိုပြီး ပြောသံဆိုသံတွေ ကြားရ
တော့တော့တာပဲတဲ့ဟေ့။ အဲဒီနောက်ပိုင်း
တော့ ဘိုးစံရင်လည်း လက်ဝှေ့မထိုးတော့
ဘဲ သူ့မိဘအမွေပေးတဲ့ ယာမှာပဲ လုပ်ကိုင်
နေတော့တာတဲ့”
“ဟာ…ဘိုးစံရင်ကလည်း သူမသေခင် ဒါ
ကြီးကို လွှတ်ပေးခဲ့ရမှာဗျ။ ဒါကြီးက ကျုပ်
တို့ရွာမှာ မွှေနေပြီ။ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ။
လူစကားလည်း နားလည်တာ မဟုတ်တော့
လည်း ခက်သားလားဗျ”
ကိုသိန်းမောင်က စိတ်ညစ်တဲ့အသံကြီးနဲ့
ပြောတာဗျို့။
“နေပါဦး ကိုကြီးသိန်းမောင်ရယ်။ ကျုပ် မဖဲဝါ
နဲ့ တွေ့ကြည့်ပါဦးမယ်”
“ဟေ…မဖဲဝါ ဟုတ်လား တာတေ”
“ဟုတ်တယ်ဗျ ကိုကြီးသိန်းမောင်၊ မနက်ဖြန်
ညမိုးမချုပ်ခင် ကြက်တစ်ကောင်နဲ့ ဆန်တစ်
ပြည် ချက်ပြီး ထမင်းတောင်းတစ်တောင်း အ
ဆင်သင့်လုပ်ပေးကြဗျာ။ ပြီးတော့ နတ်ဝင်
သည်တစ်ယောက် ရှာပေးဗျာ”
“ဟာ…ရှိတယ် ရှိတယ်။ မီးလောင်ကုန်းက
ဒေါ်တုတ်ခေါ်ပေးမယ်လေကွာ။ ဒေါ်တုတ်
က မင်းအထာကို သိပြီးသားမို့လားကွ”
“ဒေါ်တုတ်ဆိုရင်တော့ ပိုပြီးအဆင်ပြေတာ
ပေါ့ဗျာ။ ဒေါ်တုတ်က မဖဲဝါပင့်နေကျဗျ”
နောက်တစ်နေ့ည ၉ နာရီလောက်မှာ ကို
ဒူးရှည်ရယ်၊ ကိုသိန်းမောင်ရယ်၊ ကျုပ်ရယ်၊
ဒေါ်တုတ်ရယ် ငွေတွင်းကုန်းသင်္ချိုင်းကို
ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ကိုသိန်းမောင်ကိုယ်တိုင်
ထမင်းတောင်းထမ်းလို့ဗျ။
“အုန်း…ဒုန်း…ဒုန်း …ဒုန်း”
ကျုပ်တို့ ရွာအနောက်က ထွက်တဲ့အချိန်မှာ
ပဲ ရွာထဲက သံပုံးတီးသံတွေ ကြားရတော့
တာပါပဲဗျာ။ ငွေတွင်းကုန်းသင်္ချိုင်းရောက်
တော့ ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်က ထမင်းထုပ်
ကို ဂူကြီးတစ်လုံးပေါ်မှာ ဖြေပြီး စားပွဲ
သောက်ပွဲ ပြင်တယ်။
ဒေါ်တုတ်ကလည်း လုပ်နေကျဆိုတော့
အဆင်သင့်ပဲဗျ။
“သုသာန်တစ၊ သင်္ချိုင်းဝက သင်္ချိုင်းရှင်မ
မဖဲဝါဗျာ။ ကျုပ်တာတေက စားပွဲသောက်
ပွဲများနဲ့ ပင့်ဖိတ်ပါတယ်။ ကြွပါဗျာ၊ ကြွပါ၊
အခုချက်ချင်း လှမ်းကြွခဲ့ပါဗျား”
မြန်တယ်ဗျို့ …မြန်တယ်။ ငွေတွင်းကုန်း
သင်္ချိုင်းမြောက်ဘက်က မဖဲဝါရဲ့ ခွေးကြီး
အူသံကို ကြားရတယ်ဗျို့။
“ဝူး…ဝူး…ဝူး…ဝူး…အီး…အီး”
ဟော…ဝင်ပြီ၊ ဝင်ပြီ။ ဒေါ်တုတ်အသားတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီဗျို့။ ဟာ…ခုန်ပြီဗျာ။
လွှားခနဲပဲဗျ။ ဒေါ်တုတ် ဂူကြီးပေါ်ရောက်သွား
ပြီ။ အို…ဂူပေါ်ရောက်တာနဲ့ စားတော့တာ
ပဲဗျာ။ ဆံပင်ဖားလျားကြီးနဲ့ ဒူးကြီးတွေ
ထောင်းပြီး စားတော့တာဗျ။
“ခွပ်…ခွပ်…ခွပ်…”
ကြက်ရိုးတွေများ ကိုက်လိုက်တာဗျာ…
ခွပ်ခနဲ ခွပ်ခနဲ နေတာဗျို့။ ပြီးတော့ အ
ရိုးတွေထွေးထုတ်တာလည်း မတွေ့ရ
ဘူး။ အရိုးပါ မဖဲဝါ စားပစ်တာဗျို့။
ဟော…ဟော…ကျုပ်ကို မျက်လုံးပြူး
ကြီးနဲ့ ကြည့်နေပြီဗျ။
“သင်္ချိုင်းရှင်မကြီး မဖဲဝါ၊ ဟောဒီငွေတွင်း
ကုန်းရွာမှာ ညဘက်ဆိုရင် သရဲကြီးတစ်
ကောင် သောင်းကျန်းနေပါတယ်ဗျာ။အိမ်
ခေါင်မိုးတွေပေါ်မှာ လျှောက်ပြေးပြီး အိမ်
တွေထဲလည်း ဝင်လို့တဲ့ဗျား”
“တာတေ…အဲဒါ လူဝံကြီး။ စံရင်သတ်ပြီး
ဆေးစီရင်ထားတာ။ စံရင့် ယာကိုစောင့်
တဲ့ အကောင်။ ဒီအကောင်က သိပ်ဆိုး
တာ။တစ်ခါတလေ စံရင့်ယာထဲကို ဖြတ်
သွားမိရင် ငါ့ကိုတောင် လိုက်ဆွဲတာ။ ငါ
တစ်နှစ်တစ်ခါ ရိုက်ထားလို့ နောက်မဆွဲ
တော့တာ။ ဒီအကောင်က စံရင်သေရင်
ထွက်သွားရမှာ။ ဘာလို့ မသွားသေးတာ
လဲဆိုတော့ စံရင် ဆေးစီရင်ထားတဲ့ သူ့
လက်ပြတ်ကြီး ပြန်မရသေးလို့ဟဲ့။ အဲ
ဒီ လက်ပြတ်ကြီးကို လိုက်ရှာနေတာ”
“ဟာ …ဘိုးစံရင်အိမ်မှာ မရှာဘဲ ဘာဖြစ်
လို့ ရွာထဲမှာ လိုက်ရှာနေတာတုံးဗျ”
“စံရင်အိမ်မှာရှာတာ မတွေ့လို့ဟေ့။ နင်
အဲဒါကို အခု ချက်ချင်းသွားရှာပြီး သူ့ကို
ပေးလိုက်ရင် သူရွာထဲက ချက်ချင်းထွက်
သွားလိမ့်မယ်။ ဒီလူဝံကြီး သူလာခဲ့တဲ့
ဟိမန္တာကိုပြန်မှာ”
“ဟင် …အဲဒီလူဝံရဲ့ လက်ပြတ်ကြီးကို
ကျုပ် ဘယ်မှာသွားရှာရမှာတုံးဗျ မဖဲဝါရဲ့”
“စံရင့်အိမ်ဝိုင်းထဲက ဆိပ်ဖလူးပင်ကြီး
အောက်တည့်တည့် တောင်ဘက်မှာတူး၊
သေတ္တာနဲ့ ထည့်ပြီး မြှုပ်ထားတယ်။ အဲဒါ
ပေးလိုက်၊ ချက်ချင်း ထွက်သွားလိမ့်မယ်”
မဖဲဝါ စားသောက်ပြီး ပြန်ထွက်သွားတယ်။
ဒေါ်တုတ်ကို ပြန်ခေါ်ပြီး ကျုပ်တို့ ပြန်ခဲ့ကြ
တယ်။
အိမ်ရောက်တာနဲ့ကိုဒူးရှည်ရယ်၊ကိုသိန်း
မောင်ရယ်၊ ကျုပ်ရယ် တူရွင်းတစ်ယောက်
တစ်ချောင်း ယူပြီး မြောက်ပိုင်းက ဘိုးစံရင်
ရဲ့ဝိုင်းကို လာခဲ့ကြတယ်။
ဘိုးစံရင်ရဲ့ အိမ်သားတွေကို အကျိုးအ
ကြောင်းပြောပြီး မဖဲဝါပြောတဲ့ ဆိပ်ဖလူး
ပင်ကြီးရဲ့ အောက်တည့်တည့် တောင်
ဘက်မှာ ကျုပ်တို့ တူးကြတယ်ဗျို့။ သိပ်
ကြာကြာ မတူးလိုက်ရဘူးဗျ။
“ဒုတ်…” “ဒုတ်…” “ဟော…တွေ့ပြီဟေ့
တွေ့ပြီ”
ကိုကြီးသိန်းမောင်က အရင်ဆုံးမိတာဗျ။
ကျုပ်တို့ ခပ်ဖြည်းဖြည်းပဲ တူးကြတော့တာ
ပေါ့ဗျာ။ နှစ်တောင် မရှိတရှိမှာ သွားတွေ့
တာဗျ။ ဘိုးစံရင်တို့ အိမ်သားတွေကလည်း
ဝိုင်းကူလုပ်ပေးကြပါတယ်။ကျုပ်တို့ကို မီးပြ
ပေးတယ်ဗျ။ဟော…ပေါ်လာပြီ။ ပေါ်လာပြီ။
အောင်မလေး…ကြေးသေတ္တာလေးဗျ။ တစ်
တောင်လောက် ရှိမယ်ထင်တယ်။ ကျုပ်က
သေတ္တာသော့ကို ကလန့်ဖွင့်လိုက်ပြီး သေ
တ္တာအဖုံးကို ဖွင့်လိုက်တယ်။ ဟာ…ဟုတ်ပ
ဗျာ။ လူဝံကြီးရဲ့ လက်ပြတ်ကြီးဗျ။ အမွေး
မည်းမည်းကြီးတွေနဲ့ဗျို့။ သေသေချာချာ
ကို ခြောက်အောင် လုပ်ထားတာ။
လက်ပြတ်ကြီးရဲ့ ဘေးမှာ ပုလင်းတစ်လုံး
လည်း တွေ့တယ်ဗျ။ ဒါကတော့ လူဝံသည်း
ခြေထည့်ထားတာ ထင်တယ်ဗျ။
ကျုပ်လူဝံရဲ့ လက်ပြတ်ကြီးကို ထုတ်ယူ
လိုက်တယ်။
“ကဲ…ကိုဒူးရှည်၊ ကျုပ်တို့ သွားကြရအောင်”
ကျုပ်တို့ ဘိုးစံရင်ရဲ့ ဝိုင်းထဲက ထွက်လာပြီး
ကင်းသမားတွေကို မေးရတာပေါ့ဗျာ။ ဘယ်
ဘက်မှာ အသံကြားတုံးဆိုတော့ ရွာတောင်
ဘက်မှာတဲ့ဗျာ။ လူဝံကြီးကတော့ သူ့လက်
ကြီး မရမချင်း ညတိုင်းကို မွှေမယ့်ပုံပဲဗျ။
“ကိုကြီးတာတေ…လာ…လာ၊ အရီးလုံး
တင်တို့ အိမ်ခေါင်ပေါ်ကို အခုပဲ ခုန်ချ
သွားတာဗျ”
ကင်းစောင့်နေတဲ့ ငပုက ရှေ့ကသွား၊ ကျုပ်
တို့က နောက်က လိုက်ကြတာပေါ့ဗျာ။ အရီး
လုံးတင်တို့ ဝိုင်းထဲကို ရောက်တော့ …
“မီးထိုးစမ်းဗျာ…ကိုဒူးရှည်”
ကျုပ်က မိုးချုပ်ကတည်းက မျက်ကွင်းဆေး
ထားတာဗျို့။ ဟော…တွေ့ပြီ။ တွေ့ပြီ။ကိုဒူး
ရှည် ထိုးလိုက်တဲ့ ဓါတ်မီး မီးရောင်အောက်
မှာ မတ်တတ်ကြီး ရပ်ပြီး ကျုပ်တို့ကို ကြည့်
နေတာဗျို့။
“ဒုန်း…ဒုန်း…ဒုန်း”
သံပုံးတီးသံတွေကတော့ ညံနေတာပေါ့ဗျာ။
တစ်ရွာလုံးကို ဆူနေတာဗျို့။ ကျုပ်က လူဝံ
ကြီးရဲ့ လက်ပြတ်ခြောက်ကြီးကို ဓါတ်မီး
ရောင်အောက်မှာ ထောင်ပြလိုက်တယ်။
ဟာ…လူဝံကြီး သေသေချာချာကြည့်နေ
တယ်ဗျို့။ဟော…ဟော …လျှောက်လာပြီ
ဟာ…ခုန်ချပြီ၊ ခုန်ချပြီဗျို့။
“ဘုန်း”
မြေကြီးပေါ်ကို အိမ်ခေါင်ပေါ်ကနေ ခုန်ချ
တာဗျို့။ ကိုဒူးရှည်က အသံကြားတဲ့ဆီကို
ဓါတ်မီးထိုးပြထားတယ်။ လူဝံကြီးက ကျုပ်
ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ပြတ်ကြီးကိုပဲ စိုက်
ကြည့်နေတယ်ဗျ။
“ကိုဒူးရှည်…မီးကို ငြိမ်ပြီးထိုးထား”
ကျုပ်က သူ့လက်ပြတ်ကြီးကို မြှောက်ပြီး
သူ့ဆီကို ပစ်ပေးမလို လုပ်ပြတယ်။ လူဝံ
ကြီးကလည်း ကျန်နေတဲ့ လက်တစ်ဖက်
နဲ့ ကမ်းပေးမလို လုပ်တယ်။
တစ်ခါ နှစ်ခါ လုပ်ပြပြီးတော့ ကျုပ်လက်
ပြတ်ကြီးကို သူ့ဆီ ပစ်ပေးလိုက်တယ်။
ဟော…ဖမ်းတယ်ဗျို့။ ဖမ်းတယ်။
မိသွားပြီဗျ။ လက်ပြတ်ကြီးကိုကိုင်ပြီး သေ
သေချာချာ ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ကို
လှမ်းကြည့်နေတယ်။ ဟော…နောက်ဘက်
ကို လှည့်ပြီး ပြေးပြီဗျို့။ ဝိုင်းထဲကနေ ပြေး
ထွက်သွားပြီ။
“ဝူး… ဝူး… ဝူး… ဝူး”
ဟော …ခွေးတွေ အူပြီဗျို့။ သည်တော့မှပဲ
ခွေးတွေလည်း အူရဲတာဗျ။ စောစောက
တော့ အသံတောင် မကြားရဘူး။
ငြိမ်နေကြတာ။ ဒါဆိုရင်တော့ လူဝံကြီး
ထွက်သွားတာ သေချာပြီပေါ့ဗျာ။မဖဲဝါ ပြောသလို ဆိုရင်တော့ ဒီကောင်ကြီး
ဟိမဝန္တာကို ပြန်တော့မှာပေါ့လေ။
ပြီးပါပြီ
မူရင်းရေးသူ ဆရာ တာတေ
စာဖတ်သူမျာစိတ်ရွှင်လန်းပါစေ
#Like&shareလေးနဲ့အားပေးကြပါအုံး😍