တစ္ဆေက မြင်းပေါ်ခုန်တက်တော့ တိမ်ပုံ လန့်သွားတယ်။ ကျုပ်က တိမ်ပျံကို ထိန်းလိုက်ပြီး တစ္ဆေကို လှည့်ကြည့်တယ်၊ တစ္ဆေက အပေါ်ပိုင်းက ဘာမှဝတ်မထားဘူးဗျ။ အောက်ပိုင်းကတော့ ဒူးခေါင်း လောက်အထိ ပုဆိုးကို တိုတိုဝတ်ထားတယ်။
ပါးစပ်ကတော့ သွားအကျဲသားနဲ့ ကျုပ်ကို ရယ်ပြနေတာ။ “ခင်ဗျား ဘယ်သွားချင်လို့တုံး”
လို့ ကျုပ်ကမေးလိုက်တော့ ကျောက်တလားချောင်းက တစ္ဆေက တော်တော်အံ့သြသွားရောဗျ။ တစ်ဖက်ကမ်းကို လက်ညှိုးထိုးပြတယ်။ ကျုပ်က တိမ်ပျံကြီးကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းစီးရင်း တစ္ဆေကို ပြောရတော့တာပေါ့
ဗျာ။
“ကိုတစ္ဆေ၊ ဟိုဘက်ကမ်းရောက်ရင် အမဲသားဟင်းနဲ့ ထမင်းကျွေးမယ်”
လို့ ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ တစ္ဆေတော်တော်ဝမ်းသာသွားတယ်ဗျ။ ထမင်းထုပ်အနံ့ကို သူရနေတာ ကျုပ်သိတယ်လေ။
”ကိုတစ္ဆေ ကျုပ် ခင်ဗျားကို ပြောရဦးမယ်၊ ဟိုတစ်ခါ လပြည့်ည က ကျုပ်အစ်ကိုကို ခင်ဗျားကိုက်လွှတ်လိုက်တာ အခု အနာဖြစ်နေတယ်ဗျ။ အဲဒီကိစ္စက ခင်ဗျားမှာ အပြစ်မရှိပါဘူး၊ ကျုပ်အစ်ကိုက ခင်ဗျားကိုရန်မူလို့ ခင်ဗျားကိုက်လိုက်တာမို့လား”
တစ္ဆေက ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။
“အခု ကျုပ်လာတာ ခင်ဗျားဆီက ဆေးလိုချင်လို့ဗျ၊ ကျုပ်အစ်ကို ရဲ့ကိုယ်စား ကျုပ်က ခင်ဗျားကို တောင်းပန်ပါတယ် ကိုတစ္ဆေ ရာ၊ အနာ ပျောက်မယ့်ဆေး ကျုပ်ကို ပေးလိုက်ပါ။ ကျုပ်က ကိုတစ္ဆေကို အမဲသား ဟင်းနဲ့ ထမင်းကျွေးပါမယ်”
ကျုပ်က တစ္ဆေကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ တစ္ဆေက သွားအကျဲ သားနဲ့ရယ်ပြီး ကျုပ်ကို ခေါင်းညိတ်ပြတယ်။ ကျောက်တလားချောင်း တစ်ဖက်ကမ်းကိုရောက်တော့ တစ္ဆေက တိမ်ပျံကြီးပေါ်က ခုန်ဆင်းပြီး ဆေးသွားယူတယ်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်က သူ့ကို သေသေချာချာ ကြည့်မိတာ ဗျ။ တစ္ဆေက တစ်ကိုယ်လုံး မည်းနက်နေတာဗျို့။
ကျုပ်က ကျောက်ဖျာပေါ်မှာ ထမင်းထုပ်ကို အဆင်သင့် ပြင်ထား လိုက်တယ်။ တစ္ဆေပြန်ရောက်လာတော့ ကျုပ်ကို ကျောက်အိုးပုတ်ကလေး သုံးလုံးပေးတယ်။ ကျုပ်လှုပ်ကြည့်လိုက်တော့ အထဲမှာ အရည်ရှိတယ်ဗျ။ တစ္ဆေ ထမင်းစစားတာနဲ့ ကျုပ်လည်း တိမ်ပျံကြီးစီးပြီး ခပ်သုတ်သုတ် ပြန်လာခဲ့တယ်။
ကိုကျော်သိန်းလည်း ကျောက်အိုးပုတ်ထဲက ဆေးရည်ကို တစ်ည လိမ်းရုံနဲ့ လုံးဝကို ပျောက်သွားတာဗျို့။ ကျုပ်ကတော့ ကျောက်တလား
ချောင်းက တစ္ဆေကို မမေ့နိုင်အောင်ကို မှတ်မိနေတော့တာဗျို့။
တစ်ခါတလေ ဆောင်းညတွေမှာ အိပ်မပျော်တတ်ဘူးဗျ။ အိပ် မပျော်တဲ့ညဆိုရင် အတွေးတွေက မရပ်မနား တွေးတော့တာပဲဗျာ။ ဒီည လည်း အေးလွန်းလို့ ကျုပ်အိပ်မပျော်ဘူးလေ။ ဒီတော့ အတွေးတွေကလည်း မရပ်တော့ဘူး။
ကျုပ်အတွေးထဲမှာ မြောက်ရိုးက ဇောက်ထိုးက ပေါ်လာပြန်ရော
ကျောက်တလားချောင်းက ထိုးထွက်လာတဲ့ ရိုးနှစ်ခု ရှိတယ်ဗျ။ တောင်ဘက်က ရိုးကို တောင်ရိုးလို့ ခေါ်ကြတယ်။ မြောက်ဘက်က ရိုး ကို မြောက်ရိုးလို့ ခေါ်ကြတယ်။ ရိုးဆိုတာ ချောင်းကနေ ခွဲထွက်လာတဲ့ လက်တက်ကလေးတွေကို ပြောတာပါ။ အမြဲလို ရေရှိနေတဲ့ ချောင်းဦးတို လေးတွေပေါ့ဗျာ။
ကျောက်တလားချောင်းထဲမှာ ကျောက်တလားကြီး ပေါ်လာလို့ ဆိုပြီး တချို့လည်း သွားကြည့်ကြတယ်။ အင်ကြင်းသားကနေ ကျောက် ဖြစ်သွားတဲ့ အင်ကြင်းကျောက် တလားကြီးတဲ့ဗျ။ အဖုံးကလည်း ဖုံးလျက် ပဲတဲ့။ ထူးထူးခြားခြားတော့ ဘာမှမရှိဘူးလို့ ပြောကြတယ် ။
ဒါပေမဲ့ ထူးတာက ညရောက်တာနဲ့ ဘန့်ဘွေးကုန်းရယ် ကျုပ်တို့ ထနောင်းကုန်းရယ်ကို ပတ်ပြီး မြင်းစီးနေတဲ့ အသံကို ကြားနေရတာဗျ။ ထွက်ပြီးဟောင်တဲ့ ခွေးတွေလည်း မြင်းခွာပေါက်တဲ့ ဒဏ်ရာကြီးတွေနဲ့ သေကုန်ကြတယ်။ ညရောက်တာနဲ့ မြင်းခွာသံ မြင်းဟီသံတွေ ကြားနေရ ဘော့တာပေါ့ဗျာ။
မျက်ကွင်းဆေးကွင်းပြီး သစ်ပင်ပေါ်ကနေ ကျုပ်တက်ကြည့်တော့ မြင်းနက်ကြီးတစ်ကောင်ပေါ်မှာ ဝတ်ရုံအနက်ကြီး ဝတ်ထားတဲ့ အကောင်
ကြီးဗျ။ မြင်းကို အသားကျစီးလာတာ၊ ခေါင်းမပါဘူးဗျ။ ခေါင်းက သူ့ လက်ထဲမှာ ပွေ့ထားတယ်။
ကျုပ်လည်း မဖဲဝါကို မေးရတော့တာပေါ့ဗျာ။ မဖဲဝါက ကျုပ်ကို ပြောပြတာက မြင်းစီးသရဲကြီးဟာ တစ်ခါတုန်းက စစ်သူကြီးတစ်ယောက် တဲ့ဗျ။ စစ်ထွက်ကာနီးမှာ ဘုရင်က သူ့ရဲ့ မှော်ဝင်သန်လျက်ကို ဝင့်ပြီးတော့ ပြောသတဲ့ဗျာ။
“မောင်မင်း စစ်ကို နိုင်အောင်တိုက်ပေတော့၊ ဒီစစ်ပွဲကို မနိုင်ရင် မောင်မင်းကို ငါကိုယ်တော် ခွင့်မလွှတ်ဘူး”
လို့ အမိန့်တော် ရှိလိုက်သဗျ။ အဲဒီစစ်ပွဲမှာ စစ်သူကြီးကလည်း စစ်ရှုံးပြီးတော့ ခေါင်းဖြတ်အသတ်ခံလိုက်ရတယ်ဆိုပဲ။ သူ့ရဲ့စစ်သည် တွေက စစ်သူကြီးရဲ့ အလောင်းကို အင်ကြင်းသားခေါင်းနဲ့ သေသေချာချာ မြှုပ်ပြီး သင်္ဂြိုဟ်လိုက်ကြတာတဲ့။
အအခုလို ကျောက်တလားကြီး ပေါ်လာတိုင်း စစ်သူကြီးရဲ့ ဝိညာဉ် ဟာ သူ့ရဲ့ဘုရင်ကို လိုက်ရှာတော့တာပဲတဲ့ဗျာ။ သူ့ကို အမိန့်ပေးတဲ့ ဘုရင် ကိုင်ခဲ့တဲ့ မှော်ဝင်သန်လျက်ကိုကိုင်ပြီး အမိန့်ပေးနိုင်ရင်တော့ သူကျွတ်မှာ သေချာတယ်လို့ မဖဲဝါက ကျုပ်ကိုပြောတယ်။
ပြီးတော့ အဲဒီဘုရင် ကိုင်ခဲ့တဲ့ မှော်ဝင်သန်လျက်ရှိတဲ့နေရာကို ပြောတယ်။ အန္တရာယ်သိပ်ကြီးတာကိုလည်း မဖဲဝါက ကျုပ်ကို မှာလိုက် တယ်။
ဒီမှာတင် ကျုပ်လည်း ကြက်နှစ်ကောင်ကို ထမ်းပိုးနဲ့ လျှိုထမ်းပြီး မြောက်ရိုးကို ထွက်ခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ မြောက်ရိုးမှာနေတဲ့ သရဲဇောက်ထိုးကို ကျုပ်တွေ့ရတော့တာလေ။
ဇောက်ထိုးလို့ခေါ်တဲ့ သရဲက လွှတ်အကုသိုလ်ကြီးတဲ့ကောင်ပဲဗျာ။
အရွက်လုံးဝမထွက်တော့တဲ့ ထနောင်းပင်အခြောက်ကြီးပေါ်မှာ လင်းဆွဲကြီး လို နေရတာဗျာ။ တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း အမွေးအမျှင်တွေဖုံးလို့ ခြေထောက် နှစ်ချောင်းနဲ့ သစ်ကိုင်းမှာချိတ်ပြီး ဇောက်ထိုးကြီးနေရတာဗျ။ စားတော့ လည်း ငါးအစိမ်းတွေ ဖမ်းပြီးစားရတာ။ သွားရင်လည်း ဇောက်ထိုးကြီး သွားရတာဗျ။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက အပေါ်မှာ ကွေးကွေးကြီးဗျ။ လက်နှစ်ဖက်ထောက်ပြီး သွားရတာ။
မြောက်ရိုးက ဇောက်ထိုးဆိုတဲ့ သရဲက အင်မတန်ရိုင်းစိုင်းတဲ့ အကောင်ဗျ။ လူတွေ့တာနဲ့ သတ်ဖို့လုပ်တော့တာ။ သူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်း နဲ့ ခဲလုံးကောက်ပြီး ခြေထောက်နဲ့ လွှဲပစ်တာဗျ။ သူပစ်တဲ့ခဲမှန်ရင် သုံးလ အတွင်း လူသေတယ်လို့ မဖဲဝါက ကျုပ်ကို မှာလိုက်တာဗျ။ သူခေါ်ရင် မထူးနဲ့ လှည့်မကြည့်နဲ့၊ လှည့်ကြည့်လိုက်ရင် နေရာမှာတင် လဲကျပြီး သေမယ်လို့လည်း မှာလိုက်တာဗျ။
အဲဒီလောက်ဆိုးတဲ့ သရဲက မှော်ဝင်ပစ္စည်းတွေ စောင့်ရတာတဲ့ဗျ။ မဖဲဝါက ဒီသရဲဆီက မှော်ဝင်သန်လျက်ကို ခဏယူခိုင်းတာဗျ။ မဖဲဝါရဲ့ ကိုယ်တူကိုယ်ခွဲအရုပ်ကလေးကိုပြပြီး ပြောရတာဗျ။ ဒါတောင် ကျုပ်ကို ခဲနဲ့ သုံးခါလောက် ပစ်သေးတယ်။
ကျုပ်က ကြက်နှစ်ကောင် ပစ်ကျွေးလိုက်တော့မှ တစ်ကောင်ကို အငမ်းမရ စားလိုက်သေးတာ စားပြီးတော့မှ သန်လျက်ယူပြီး ပေးလိုက်
တာ။
ပေးတာကလည်း ရိုးရိုးပေးတာမဟုတ်ဘူးဗျ။ ခြေထောက် နှစ်ချောင်းနဲ့ညှပ်ပြီး လွှဲပစ်လိုက်တာ။ ကျုပ်က ရှောင်ပြီး ထမ်းပိုးနဲ့ ရိုက်ချ လိုက်ရတာ။
သန်လျက်ပြပြီး အမိန့်ပြန်လိုက်တော့မှ မြင်းစီးသရဲကြီးလည်း
မြင်းနက်ကြီးကို ဒုန်းစိုင်းစီးပြီး ပျောက်သွားတာဗျို့။ ကျုပ်လည်း သက်စွန့် ဆံဖျားသွားပြီး သရဲဇောက်ထိုးကို သန်လျက်ပြန်ပေးလိုက်ရတာပေါ့ဗျ။ ဒါတောင် ကျုပ်နာမည် လှမ်းခေါ်ပြီး သတ်ဖို့လုပ်သေးတာ။ မဖဲဝါ ပြောထားတော့ ကျုပ်က တစ်ချက်မှ လှည့်မကြည့်ဘဲ သုတ်ခြေတင် ခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ။
တွေးရင်း တွေးရင်းနဲ့ နောက်ဆုံးတော့ ကျုပ်ရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း ဘထစ်ဆီကို ရောက်သွားရောဗျို့။ ဘထစ်နဲ့ ကျုပ်နဲ့ ကွဲကွာသွားတာလည်းတော် တော်လည်း ကြာသွားခဲ့ပြီဗျ။
တကယ်တော့ ဘထစ်က မိဘမရှိဘူးဗျ။ သုသာန်ကျောင်းဆရာ တော်က မွေးစားထားတာ။ ကျုပ်တို့ ခင်ကြတော့ ငါးတန်းကျောင်းသားပေါ့ ဗျာ။ ကျုပ်တို့ အသက်ဆယ်နှစ်သားလောက်ပဲ ရှိကြသေးတာပေါ့။
ရော၊
ဒီကတည်းက ဘထစ်က ထူးထူးခြားခြားတွေ လုပ်နေတာဗျ။ ဒီကောင့်ကို မွေးစားတဲ့ သုသာန်ကျောင်းဆရာတော်ကြီးက ဆေးရော၊ အဂ္ဂိရတ်ရော တော်တော်တတ်ကျွမ်းတယ်လို့ ဘထစ်က ပြော တယ်ဗျ။
ဘထစ်ကို မျက်စိနှစ်ဖက်မှာပတ်ပြီး ထိုးပေးတဲ့ဆေးက နက္ခတ်မိ သွားလို့ အောင်သွားတယ်တဲ့။ ဘထစ်က နာနာဘာဝတွေကို မြင်နေရ တာတဲ့ဗျ။ မြင်ကာစတုန်းကတော့ သူကြောက်တယ်တဲ့ဗျ။ ဒါပေမဲ့ မြင်ပါ များ တော့လည်း ရိုးသွားပြီး မကြောက်တော့ဘူးတဲ့ဗျာ။ မဖဲဝါဆိုရင်လည်း အမြဲမြင်နေရတာတဲ့။ သူ့ရဲ့ ဆေးစောင့်ကို အမြင်ဖွင့်ခိုင်းလို့ ကျုပ်ပါ မြင်ရတာဗျ။ ဘထစ်ကတော့ ကျုပ်ကို လက်နဲ့ကိုင်ထားရတာပေါ့လေ။ သူကိုင်ထားမှ ကျုပ်ကမြင် ရတာဗျ။
တကယ်တော့ ဘထစ်ရဲ့ နာမည်က ဘချစ်ဗျ။ ဒီကောင်က
စကားထစ်လွန်းလို့ ကျုပ်တို့က ဘထစ်လို့ ခေါ်ကြတာ။ ဘယ်လိုပဲခေါ်ခေါ် ဘထစ်က စိတ်မဆိုးဘူးဗျ။
ဘထစ်က ဘုန်းကြီးကျောင်းသားသာ ပြောတာဗျ။ ဒီကောင့်မှာ သုံးစရာ ပိုက်ဆံက ဘယ်တော့မှ မပြတ်ဘူး။
”မင်း ဒီပိုက်ဆံတွေ ဘယ်က ရရလာတာတုံး ဘထစ် ” လို့ ကျုပ်က မေးဖူးတယ်။ ဘာဖြစ်လို့တုံးဆိုတော့ ဒီကောင် ယူလာတာ ပိုက်ဆံအကြွေစေ့တွေဗျ။ မတ်စေ့က များတယ်။ တစ်ခါတလေတော့ လည်း ငါးမူးစေ့တွေ၊ ကျပ်စေ့တွေ ပါလာတတ်တယ်။ ပိုက်ဆံစေ့ တွေက ခြင်္သေ့ပုံနဲ့ ပိုက်ဆံစေ့တွေလေဗျာ။ မဲတူးနေတာ။ အဲဒါကို သဲထဲမှာ ချပြီး ဖနောင့်လေးနဲ့လှည့်ပြီး တိုက်ရတာဗျ။ ဒီတော့မှ ပိုက်ဆံတွေက ဝင်းလာတာ။
ကျုပ်က ဒီကောင့်ကို ပိုက်ဆံတွေကူပြီး တိုက်ပေးရတယ်။ ဒီကောင်က ကျုပ်ကို ထမင်းကြော် ဝယ်ကျွေးပါတယ်။ ဒီတုန်းက ထမင်း ကြော်က ဒန်ပန်းကန်ပြားလေးနဲ့ တစ်ပွဲမှ တစ်မတ်လေ။ ဝက်သားဟင်း လေး ထည့်ပေးတာ။
ကျုပ်ကမေးတော့ ဘထစ်က ပြောတယ်။
““မင်းသိချင်ရင် ကျောင်းဆင်းတော့ ငါနဲ့လိုက်ခဲ့ “ လို့ ပြောလို့ ကျုပ်လိုက်သွားဖူးတယ်။ ဒီတော့မှ ဒီကောင် ဒီပိုက်ဆံ တွေကို ဘယ်ကရတယ်ဆိုတာ သိတော့တာဗျို့။
သင်္ချိုင်းက နေရာကျဉ်းတော့ မြေပုံဟောင်းတွေကို တူးပစ်ရတယ် ဗျ။ အဲဒီမြေပုံဟောင်းတွေတူးပြီး ပုံထားတဲ့နေရာမှာ လူအရိုးတွေ ခေါင်းခွံ တွေ ပုံနေတာဗျ။ အဲဒီနေရာမှာ ဘထစ်က လျှောက်သွားပြီး ခေါင်းခွံတွေ ကို ကောက်ပြီး လှုပ်ကြည့်လိုက်၊ ပြီးရင် ခေါက်ချလိုက်၊ ခေါက်လို့မရရ
ဝါးခြမ်းပြားလေးနဲ့ ထိုးထုတ်လိုက်နဲ့ ခေါင်းခွံထဲက ကူးတို့ခပိုက်ဆံစေ့တွေ ကို လိုက်ပြီးရှာတော့တာဗျို့။
“ကဲ တာတေ၊ ငါ ပိုက်ဆံ ဘယ်လိုရတယ်ဆိုတာ မင်းသိပြီမို့ လား၊ ဒီပိုက်ဆံက ပိုင်ရှင်မဲ့လေကွာ”
“ဒါဆိုရင် မင်း ငါ့ကို ထမင်းကြော် ဝယ်ကျွေးတာ ဒီကူးတို့ခ တွေနဲ့ပေါ့ ဟုတ်လား”
ဟုတ်တယ်လေကွာ၊ ဘာလဲ မင်းက ရွံလို့လား၊တာတေ၊ မင်းစားတာက ထမင်းကြော်လေကွာ၊ ကူးတို့ခကို မင်းစားတာမှ မဟုတ် တာ“
ဘထစ်ပြောတာလည်း ဟုတ်တာပဲဗျ၊ ဒီကောင်ဘထစ်ရဲ့ ငွေရှာ နည်းတစ်ခု ရှိသေးတယ်ဗျ။ ပြဒါးဖမ်းတာလေဗျာ။ ဘထစ်ပြောလို့ ကျုပ် သိတာပါ။
ပြဒါးမှာ အမျိုးမျိုး ရှိတယ်တဲ့ဗျ။ အဲဒီထဲကမှ အပုပ်စားပြဒါး မျိုးကို ဖမ်းယူလို့ရတယ်တဲ့။ ဘထစ်က အမဲသားကို ဝယ်ပြီး မြေအိုးလေးနဲ့ အပုပ်ခံထားတာ။ အိုးအဝမှာ ပိတ်စလေး စည်းလို့ဗျ၊ ပိတ်စက ခပ်ချိုင့် ချိုင့်လေး လုပ်ထားတော့ ကန်ဘော့လို ဖြစ်နေတာပေါ့ဗျာ။
အလုပ်စားပြဒါးက သင်္ချိုင်းတွေထဲကို ဆင်းတာတဲ့ဗျ။ ဒီတော့ ဘထစ်က အမဲသားပုပ်ထည့်ထားတဲ့ သူ့ရဲ့ မြေအိုးလေးကို ဆီးနှင်းတွေ တအားကျတဲ့ညမှာ သင်္ချိုင်းကုန်းထဲ သွားထားတာတဲ့။ ဒီကောင် များများ ရတဲ့အကြောင်းက ထူးတော့ထူးတာပေါ့ဗျာ။
မဖဲဝါက ဒီကောင့်ကို သိနေတော့ ပြဒါးများများရနိုင်တဲ့ နေရာကို ပြတယ်ဗျ။ ဘထစ် တစ်ခါ တစ်ခါ သွားရောင်းရင် ဘိလပ်ရည်ပုလင်းနဲ့ တစ်လုံး နှစ်လုံး ရောင်းတာဗျ။ ပရဆေးဆိုင်တွေက ဒီကောင်လာရောင်းတဲ့ပြဒါးဆိုရင် အလုအယက်ကို ဝယ်ကြတာဗျ။ ဈေးကောင်းလည်းပေးကြ တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဘထစ်ပြဒါးက အစစ်လေဗျာ။ ခဲတွေဘာ တွေ ရောမထားဘူးတဲ့ဗျ။
ဘထစ်ကို မွေးစားတဲ့ သုသာန်ကျောင်းဆရာဘော်ကြီးကတော့ ရွှေဖြစ်တယ်လို့ ပြောကြတယ်။ ဘထစ် ကျုပ်ကို ပြောတာကတော့ ဘော်နဲ့ ပြဒါးတွဲပြီး မီးဖိုအောက်မှာ ကြာကြာထားရတာတဲ့ဗျ။ အချိန်စေ့ တော့မှ အမှုန့်တွေယူပြီး သံနင်းတာလို့ ပြောဘာပဲဗျာ။
ကျုပ် ဒီကောင်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး အမှတ်မိဆုံးကဘော့ ငါးတန်းတုန်း က ကျောင်းကပွဲအပြီးမှာ ဟားတိုက်တာပဲဗျ။
သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို စားပွဲပေါ်မှာ ပက်လက်လှန် အိပ်ခိုင်း ထားပြီး ခေါင်းတည့်တည့်မှာ တနင်္ဂနွေသား ပြီးတော့ လက်ယာရစ် လှည့်ရတာဗျ။ တနင်္လာသား၊ အင်္ဂါသား၊ ဗုဒ္ဓဟူးသား၊ ကြာသပတေးသား၊ သောကြာသား၊ စနေသား ဆိုပြီး တစ်ပတ် ပတ်မိအောင် လူစီရတာပေါ့ဗျာ။ တနင်္ဂနွေသားက စပြီး ပါးစပ်ကဟား” ဆိုပြီး လုပ်ရတာဗျ။ ခေါင်းငုံ့ပြီး ဝမ်းခေါင်ကအသံနဲ့ `ဟား” လို့ အော်ရတာ။ သူဆုံးတဲ့နေရာကစပြီး တနင်္လာသားက “ဟား” လို့ လုပ်ရတယ်။ တနင်္လာဆုံးတဲ့နေရာကစပြီး အင်္ဂါသားက “ဟား” လို့ ဆက်လုပ်ပေါ့ဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ ခုနစ်နံစေ့ရင် တစ်ပတ် ပေါ့ဗျာ။ အားလုံး ခုနစ်ပတ် လုပ်ရတာဗျ။ လက်ညှိုးနှစ်ဖက်ကို ပက်လက် အိပ်နေတဲ့ကောင်ရဲ့ ကျောကုန်းအောက်ကို ထိုးထားရတာပေါ့ဗျာ။ ခုနစ်ပတ် ‘ဟားတိုက်ပြီးရင် မ,လိုက်ရဘာဗျ။ ပက်လက်လှန်နေတဲ့ကောင်ရဲ့ ကိုယ် ကပေါ့ပြီး အပေါ်ကို ကြွတက်သွားတာ။ အဲဒီမှာ ပြန်ချတော့ မကျတော့ဘဲ လေထဲမှာ တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်နေလို့ ဘထစ် ပျာယာခတ်သွားပြီး မဖဲဝါ ကို ရှိခိုးဦးတင်ခေါ်ရတာဗျ ၊ အခန်းဖြူဖြူ အရိပ်တစ်ခုဝင်လာပြီး လက်နဲ့
သပ်ချသလို လုပ်လိုက်တော့မှ တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်နေတဲ့ကောင်ကို ကျုပ် တို့ စားပွဲပေါ် ပြန်ချလို့ရသွားတာဗျို့။
ဒီတုန်းက ကျုပ် မဖဲဝါကို မြင်လိုက်တယ်လို့ ပြောတာကို ဘထစ် ကတော်တော်ကို အံ့သြနေတာဗျ။ သုသာန်ကျောင်းဆရာတော်ဆီမှာ လောကီပညာသည်တွေက အနယ်နယ်အရပ်ရပ်က ရောက်လာပြီး ဆရာတော်ဆီ ပညာတွေကိုယူကြ၊ သူတို့တတ်ထားတာကိုလည်းဆရာတော် ကို ပြောကြပေါ့ဗျာ။
ဒီမှာတင် ဘထစ်ကိုခင်တဲ့ ဆရာတွေကလည်း ဟိုဟာသင်ပေး၊ ဒီဟာသင်ပေး လုပ်သွားကြတာဗျ။ ဒါကြောင့် ဘထစ်က ပြဒါးဖမ်းတာ တွေ ဘော်ပြဒါးကွဲတာတွေ သံနင်းပြဒါးထိုးတာတွေကို အဲဒီအရွယ် တည်းက တတ်နေတော့တာဗျို့။
ကျုပ်ကို ဒီကောင် ကိုယ်ပွားထုတ်တာ သင်ပေးလို့ ကျုပ်လေ့ကျင့် ရတယ်လေဗျာ။ နှစ်လ သုံးလလောက် လေ့ကျင့်လိုက်တော့ ကျုပ်ကိုယ်ပွား ထုတ်တတ်သွားတယ်။
ဘထစ်နဲ့ ကျုပ်နဲ့ ကိုယ်ပွားအတူတူထုတ်ပြီး အတူတူလျှောက်သွား ဖူးတယ်ဗျ။ တောင်တော်သခင်မဆီကိုလည်း ကျုပ်တို့ ရောက်သွားဖူးတယ်။ ကျွမ်းကျင်တဲ့အဆင့်ကို ရောက်လာပြီဆိုရင် ကိုယ့်ရဲ့အသွင်သဏ္ဌာန် ကို ကိုယ်ကြိုက်သလို ပြောင်းလို့ရတယ်ဗျ။
ကိုယ့်စိတ်က ညွှတ်လိုက်တဲ့ အသွင်သဏ္ဌာန်အတိုင်း ပုံစံလိုက် ပြောင်းသွားတာဗျ။ ကိုယ်ပွားထွက်သွားရင် ကိုယ့်ရုပ်ကို ကိုယ်ပြန်မြင်ရတာ ပဲလေဗျာ။ အိပ်နေတဲ့ ကိုယ့်ရုပ်ကို မြင်ရတာပေါ့။ ပြန်တော့မယ်ဆိုရင် အိပ်နေတဲ့ ကိုယ့်ရုပ်ဆီကို စိတ်ညွှတ်လိုက်ရုံပဲဗျ။ ချက်ချင်းကို ပြန်ရောက်
လာတာ။
ဒါကို တချို့ဆရာတွေက လိပ်ပြာလွှင့်တယ်လို့ ပြောကြတယ်။
တချို့ကလည်း ရုပ်လွှင့် နာမ်လွှင့် ပညာလို့ ပြောကြတယ်။ ဘထစ်ကတော့ ကိုယ်ပွားထုတ်တာလို့ပြောပြီး သင်ပေးတာဗျ။
ဒီပညာကိုသုံးပြီး ကျုပ်လျှောက်သွားတာကို “တောင်ပုလဲကုန်း ဝတ္ထုမှာ ရေးဖူးပါတယ်။ အချိန်လွန်တဲ့အထိ ပြန်မရောက်လို့ ဆရာပင့်ပြီး ကျုပ်ကို ပြန်ခေါ်ခဲ့ရတာလေဗျာ။ အဲဒီကတည်းက ကျုပ် ကတိပေးထားရ တာဗျ၊ နောင်ကို ကိုယ်ပွားထုတ်ပြီး မသွားတော့ပါဘူးလို့။
ကျုပ်တို့ ခြောက်တန်းနှစ်ဝက်လောက်မှာ ဘထစ်ကို မွေးစားတဲ့ ဆရာတော်ကြီး ပျံလွန်တော်မူသွားလို့ မွန်ဆရာတော်ကြီးတစ်ပါးက ဘထစ် ကို ခေါ်သွားသလို ကြားခဲ့ရတယ်။ အတိအကျတော့ ကျုပ်မသိဘူး။ ဘာဖြစ်လို့တုံးဆိုတော့ အဲဒီရက်က သီတင်းကျွတ်ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုတော့ ကျုပ်ရွာပြန်နေတာဗျ။ ကျောင်းဖွင့်လို့ ကျုပ်ပြန်လာတော့ ဘထစ် မရှိတော့ ဘူးဗျ။ သူဘယ်ကိုပါသွားတယ်ဆိုတာလည်း တိတိကျကျ မသိခဲ့ရပါဘူး ဗျာ။
ဘထစ်ကိုတော့ ကျုပ် မကြာမကြာ သတိရမိတာပေါ့ဗျာ။ ငယ် ငယ်ကတည်း ကျောင်းနေဖက်လည်းဖြစ်တယ်။ အထူးအဆန်းတွေကို ဝါသနာပါတာလည်း တူကြတယ်လေ။
အကြောင်းပေါင်းစုံကို တစ်ခုပြီးတစ်ခု တွေးရင်းနဲ့ နောက်ဆုံးတော့ မျက်စိတွေ လေးလာပြီး ကျုပ်အိပ်ပျော်သွားတော့တာပေါ့ဗျာ။
”ဟဲ့ တာတေ အိပ်လှချေလား၊ ထမင်းကြမ်းတောင် ထမစားဘဲ အိပ်နေလိုက်တာ၊ ငါတောင် ထမင်းတွေ ဟင်းတွေ ကျက်ကုန်ပြီ။ ထတော့ လေ၊ ထမင်းတောင် စားချိန်နီးပြီ”
လို့ အမေနိုးတော့မှ ကျုပ်နိုးသွားတော့တာဗျို့။
အားလုံးကျန်းမာချမ်းသာကြပါစေ
-တာတေ-
#တာတေ
#မဖဲဝါ
#createyourmind