” ဦးသာလှရယ်…ကျုပ်အနေနဲ့ တတ်နိုင်ရင်တော့ ကုသပေးတာကြာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ခက်တာက ကျုပ်က ဗိန္ဓောဆရာသီးသန့်ဗျ။ ပယောဂကျ ကျုပ်မစွမ်းသာဘူး…”
” ဟား…ဒါဖြင့် ခက်ပြီပေါ့ ဆရာရယ်။ ဒီနယ်မှာက အဲ့ဒီ့လို ဆရာမျိုးကလည်း ရှားတော့၊ ဘုရား…ဘုရား ကျုပ်မြေးလေးတော့ ရေတိမ်နစ်ပြီထင်တယ်…”
ဦးသာလှရဲ့ ရေရွတ်သံက မချိတင်ကဲဖြစ်လို့။
ဆေးဆရာကြီးကတော့ ခေါင်းက်ိုသာ တွင်တွင်လာရမ်းလို့ရယ်။ကျန်သူတို့မှာလည်း စိတ်မသက်မသာနဲ့ပါပဲ။
******
ဦးသာလှတို့ မိသားစု လှည်းကောက်နေကြတယ်။
မနက်က သောင်းတိုင်ရွာက စျေးသည်သေးတင်က သူတို့ရွာက နတ်ကတော်က ပယောဂတွေ စုန်းတွေ ကုသနိုင်တယ်ဆိုတာပြောတယ်။
ဒီအတွက်ကြောင့် သတင်းကြားကြားချင်းပဲ မြေးဖြစ်သူကို သွားရောက်ကုသဖို့ ဦးသာလှ အားချင်းကို စီစဉ်တော့တာ။
” အေးသုံရေ…ပစ္စည်းတွေညမြန်မြန်ထည့်ဟ။ ဟိုရောက်ရင် ကန်တော့်ပွဲတွေဘာတွေလိုရင်လည်း အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် အုန်းသီး ငှက်ပျော်သီးတွေပါ ယူခဲ့ချေ…”
ဦးသာလှက အားလုံးကို ဆောသြနေတာ။ သွားမယ့်လှည်းက နှစ်စီး။ တစ်စီးက မြေးလူနာရယ် သူရယ်။ နောက်တစ်စီးကတော့ လိုနိုင်မယ့် ပစ္စည်းပစ္စယတချို့နဲ့ မိသားစု၀င်တို့…။
” ကဲ…ကဲ…လူစုံရင် ထွက်ကြ ထွက်ကြ…”
မြေးဖြစ်သူက အသက်ပမာ ရင်နင့်သည်းချာဆိုတော့ ဦးသာလှ တကယ်ကို ပြာယာခတ်နေတာရယ်။
လှည်းတွေ စထွက်တဲ့အချိန်မှာတော့ ခြံ၀ဆီကို လူကြီးတစ်ယောက်နဲ့ အစက်ဆယ့်နှစ်နှစ်အရွယ် အမွှာကလေးနှစ်ယောက် ဗြုန်းစားကြီး ရောက်လာခဲ့တယ်။
” အင်း…မဆီမဆိုင် ဝိသမလောဘအတွက် ကလေးငယ်လေးကိုတောင် ပြုစားနေပါပေါ့လား…”
လူကြီးဆီက စကားသံ။
လူကြီးရဲ့ စကားအသွားအလာကို ဦးသာလှက ရိပ်စားမိတာမို့ လှည်းတွေကို ချက်ချင်းရပ်ခိုင်းပြီး လှည်းပေါ်ကဆင်းလို့…။
” ဒီကနောင်ကြီးက ဘယ်ကလာလို့ ဘယ်ကို သွားမှာလဲ။ ဟို…ကျုပ်ရဲ့ မြေးလေးဖြစ်နေတာကိုရော ဘယ်လိုများ…”
တစ်ဖက်က လူကြီးက လက်ကာပြလာပြီး တည်တည်ကြည်ကြည်နဲ့ပဲ…။
” ကျုပ်တို့က ဂမိကပါဃုဏိက ခရီးသွားဧည့်သည်ပဲ ဆိုပါတော့။ အခု ဒီရွာက အဖြတ်၊ မကောင်းတဲ့အငွေ့အသက်တချို့ကို ခံစားမိတာမို့ လိုက်လာရင်း ဒီကိုရောက်လာရတာ…”
လူကြီးရဲ့ အဖြေကြောင့် ဦးသာလှ သိပ်ကို ၀မ်းသာသွားရတယ်။
” ဟား…ဆရာတွေပဲ။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဗျာ၊ ကျုပ်တို့မိသားစုကိုတော့ ဘုရားမတာပဲ။ ဟို…ဟို…ကျုပ်မြေးလေးကို ကယ်ပေးပါ ဆရာ။ ကျုပ်မြေးလေးက ကျုပ်ရဲ့အသက်မို့ပါ…”
” ရပါတယ်။ ခုနှစ်ရက်သားသမီးအတွက် ကယ်သင့်လို့ အကြောင်းဖန်လာတာပဲ။ ကျုပ်တို့ ဒီကလေးကို ကုသပေးပါ့မယ်…”
” ၀မ်းသာလိုက်တာ ဆရာရယ်။ အိမ်ပေါ်ကိုကြွပါ ဆရာ…”
” ရပါတယ်ဗျာ။ ကျုပ်တို့ အိမ်ပေါ်ကို မတက်တော့ဘူး။ သူငယ်ကိုတော့ အပစင်အောင် ဒီနေရာမှာပဲ ကုသပေးလိုက်ပါ့မယ်…”
လူကြီးက ပြောပြောဆိုဆိုပဲ လှည်းပေါ်က ပျော့ခွေနေတဲ့ ကလေးငယ်ဆီကို လှမ်းသွားပြီး ငယ်ထပ်ဆီကို သူ့ညာလက်နဲ့ အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။
ပြီးတော့ ပါးစပ်ကနေ ဂါထာတစ်မျိုးကို အချိန်အတော်ကြာကြာရွတ်နေတော့တာ။
လူကြီးနဲ့ ပါလာတဲ့ ကလေးနှစ်ယောက်ကတော့ အများနည်းတူပဲ လူကြီးပြုလုပ်နေတာကို စိတ်၀င်တစားကြည့်တယ်။
” အင်း…ဟင်း…ဟင်း…”
ကလေးငယ်ဆီက ညည်းညူသံနဲ့အတူ လူကြီးအုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ငယ်ထိပ်ဆီက သာမန်မျက်စိနဲ့ မမြင်နိုင်တဲ့ အမည်းရောင်အခိုးအငွေတွေထွက်လာတယ်။
ဒါကို လူကြီးနဲ့အတူလိုက်လာတဲ့ ကလေးနှစ်ကလွဲပြီး အခြားသူတွေ မမြင်နိုင်ခဲ့ဘူး။
အချိန်ခဏကြာတော့ အခိုးအငွေ့တွေ ထပ်ထွက်မလာတော့ဘူး။ ဒီတော့မှ လူကြီးက သူ့လက်ကို ပြန်ရုတ်ပြီး…။
” ကဲ…ကလေးကို ရေမိုးချိုးပေးလိုက်။ တအေုင်ကြာရင် ပုံမှန်အတိုင်း ပြန်ကောင်းသွားပါလိမ့်မယ်…”
” ကျေးဇူးကြီးလှပါတယ် ဆရာရယ်…”
” ရပါတယ်ဗျာ။ အပေါ်က ပြောခဲ့သလိုပဲ ကယ်သင့်လို့ အကြောင်းဖန်လာတာပါ။ ကဲ…ကျုပ်တို့ကို သွားခွင့်ပြုပါဦး…”
လူကြီးက ပြောပြောဆိုဆို နှုတ်ဆက်တော့ ဦးသာလှအလွန် အံ့အားသင့်သွားရပြီး…။
” ဆ…ဆရာ ခဏနေပါဦး။ ကျုပ် ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ ဆရာ့အတွက် ငွေကြေးတချို့ ကျုပ် ကန်တော့်ပါရစေ…”
လူကြီးက တည်ကြည်စွာနဲ့ပဲ ပြုံးလိုက်ပြီး…။
” ကျုပ်တို့အတွက် ငွေကြေးအဖိုးအခတွေ မလိုပါဘူး။ တကယ်လို့ ဒီကနောင်ကြီး အလိုရှိတယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်တို့ကို ကန်တော့်မယ်ဆိုတဲ့ ငွေကြေးကို ရွာဦးစေတီက စောင်းတန်းအမိုးတွေ ပျက်လုပျက်ခင်ဖြစ်နေတာအတွက် လှူဒါန်းလိုက်ပါ။ ခွင့်ပြုပါဦး…”
ဦးသာလှရင်ထဲ ပီတိအဟုန်ကြောင့် ကြက်သီးမွေးညှင်းတောင်ထသွားရတယ်။ လူကြီးနဲ့ ကလေးနှစ်ယောက်ကတော့ သူတို့ကို ကျောခိုင်းထွက်ခွာသွားခဲ့ပြီ။
” ဟို…ဆ…ဆရာ။ ဆရာ့နာမည်လေးများ…”
” ကျုပ်နာမည် သိဒ္ဒိလို့ခေါ်ပါတယ် နောင်ကြီးသာလှရေ…”
” ဟင်…”
ဦးသိဒ္ဒိဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်က သူ့နာမည်ကို မပြောဘဲသိနေလေတော့ ဦးသာလှတစ်ယောက် ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့ရတော့တာ။
*******
ဒေါ်စိန်တင်တစ်ယောက် အစီအမံပြုထားရာဆီမှာ မျက်လုံးအစုံမှိတ်လို့ တင်ပုလ္လင်ခွေထိုင်ရင်း ရှိနေတယ်။
အဲ့ဒီ့အခိုက္…။
ဝုန်းခနဲ အစီအမံပြုထားတဲ့ ပစ္စည်းတွေဆီက မီးတောက်တစ်ခု ထွက်ပေါ်လောင်မြိုက်လာတယ်။
” ဟင်…တောက်…”
ဒေါ်စိန်တင်ဆီက ဒေါသတကြီးတောက်ခေါက်သံ။ မျက်၀န်းတွေက ဒေါသအရိပ်အငွေ့တွေ အလျှံတညီးညီးထွက်နေတယ်။
” ငါ့ကိုများ စမ်းချင်တယ်ပေါ့…တောက် တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ဆရာစုတ်ရယ်…”
ဒေါ်စိန်တင် ရေရွတ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ခေါင်းထက်ဆီမှာ ယှက်ဖြာလိုက်တယ်။ နောက် အောက်ဆီက ပေါင်နှစ်ဖက်ဆီကို မှောက်လျက်အနေအထားနဲ့ ချလိုက်တယ်။
အဲ့ဒီ့နောက်မှာတော့ သူ့ ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ရွတ်ရင်း မျက်၀န်းအစုံကို မှိတ်လိုက်တဲ့အခါ၊ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးက ရုတ်တရက် ကျောက်ရုပ်ကြီးလို တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်သွားတော့တာရယ်။
*******
” ဘဘ…အခုက ဟိုကလေးလေးကိုက ပညာသည် ပြုစားထားတာမလား…”
ဒိုးငယ်ရဲ့ အမေး။ ဦးသိဒ္ဒိက ခေါင်းကို ညိတ်လို့…။
” အင်း…ဟုတ်တယ် လူလေးရဲ့။ ပြောရရင်တော့ ဝိသမလောဘတက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်ပြုစား၊ သူကိုယ်တိုင် ပြန်ကုပေးနဲ့ လုပ်စားတဲ့သဘောပဲ။ ဒါကြောင့် သူငယ်ရဲ့ အသက်ဓာတ်ပါ၀င်တဲ့ ပစ္စည်းတချို့နဲ့ စီရင်ပြီး လိပ်ပြာကိုချုပ်နှောင်ထားတဲ့ သူ့အစီအရင်ကို ဘဘက ခပ်လွယ်လွယ်နဲ့ ဖျက်လို့ရခဲ့တာပေါ့…”
” ဪ…”
ဒိုးငယ်က တအံ့တသြနဲ့ ရေရွတ်တယ်။ ဒိုးကြီးက…။
” ဒါနဲ့ ဘဘ သူပညာအဆင့်က ဘယ်အဆင့်လဲ။ သိပ်ကြောက်ဖို့ကောင်းလား…”
ဦးသိဒ္ဒိက ခပ်သာသာပြုံးလိုက်ပြီး…။
” ပြောရရင်တော့ သူ့အဆင့်က ခြေစုန်း၊ ခေါင်းစုန်း၊ ကိုယ်စုန်း၊ မောက်လုံး၊ မောက်ပြား၊ အိမ်တလိမ့်စုန်း၊ ကဝေမြောက်စုန်း စတဲ့ ခုနှစ်နွယ်၀င်စုန်းတွေထဲက အိမ်တလိမ့်စုန်းအဆင့်ပဲ။ ကဲပါ ဘဘက အရှေ့က တောအုပ်မှာ အဲ့ဒီ့ပညာသည်နဲ့ ဆုံဖို့ ခေါ်ထားတယ်။ မကြာခင် သူရောက်လာလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒီအခါကျရင် လူလေးတို့ သူ့ကို သေချာ အကဲပြီး စောင့်ကြည့်ပေါ့…”
” ဟုတ်ကဲ့ ဘဘ…”
မကြာဘူး။ သူတို့သုံးယောက် တောအုပ်ဆီကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ ရောက်ရောက်ချင်းပဲ သူတို့နားထဲမှာ တဝီ၀ီနဲ့ ပိတုန်းတွေပျံလာသလို အသံတွေကြားရပြီး…။
” သူ စက်တွေလွှတ်နေပြီ။ လူလေးတို့ ဘဘနောက်မှာကွယ်နေကြ…”
ဦးသိဒ္ဒိက ပြောပြောဆိုဆိုပဲ မတ်တပ်ရပ် လက်အုပ်ချီလို့ ပါးစပ်က မန္တာန်ရွတ်ပြီး လာသမျှ စက်တွေကို ပါယ်ထုတ်လိုက်တယ်။
ဦးသိဒ္ဒိရဲ့ ပါယ်ထုတ်မှုကြောင့် ၀င်ရောက်လာသမျှ ပညာစက်တွေက နံဘေးက သစ်ပင်တွေဆီကို ပြေးမှန်တော့တာ။
တဝုန်းဝုန်း၊ တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ ပတ်၀န်းကျင်တစ်ခုလုံး သွက်သွက်ခါနေတယ်။ ဦးသိဒ္ဒိ စက်တွေကို ပါယ်နေတုန်းမှာပဲ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ ခြောက်ခြားဖွယ်ရာ ရယ်မောသံကြီးက ထွက်လာပြန်တော့တာ။
” နင် ဘာကြောင့် ဒီလိုလုပ်တာလဲ…”
ဦးသိဒ္ဒိက ပြောတဲ့အချိန် ရယ်သံကြီးက ရပ်တန့်သွားတယ်။ ပြီးတော့ အက်ကွဲလှိုင်းထနေတဲ့ အသံကြီးနဲ့…။
” လူတွေ ငါ့ကို ကိုးကွယ်စေချင်လို့ ငါလုပ်တယ်။ ငါ့ စီးပွားရေးကို ငါလုပ်တယ်။ ဒါကို နင်က မဆီမဆိုင် ၀င်ရှုပ်တယ် နင့်ကို ငါအသေသတ်မယ်…”
” မဟုတ်သေးဘူး စိန်တင်။ နင်တို့ ပညာရပ်ကော ငါတို့ရဲ့ ပညာရပ်ကောက လူသားတွေအတွက် ကောင်းကျိုးဆောင်ဖို့ အစပျိုးခဲ့တဲ့အရာပါ။ အတ္တမာန၊ ဝိသမဘေယလာဘကြောင့် မတော်တရော် ဆိုးသွမ်းမှုဆီရောက်ခဲ့တာ။ ဒါကြောင့် အမှန်ကိုမြင်ပြီး နင့်ရဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို ရပ်တန့်လိုက်ပါ စိန်တင်…”
” အို…မရပ်တန့်နိုင်ဘူး။ နင်က ဘာကောင်မို့လို့ ငါကို အာဏာလာပြနေရတာလဲ။ နင်သာ မသေချင်ဘူးဆို ဘေးရှောင်ထွက်သွားလိုက်…”
” ကောင်းပါပြီ။ နင့်ဘက်က ခေါင်းမာနေတာမို့ ငါ့ဘက်က လုပ်စရာရှိတာကို လုပ်ရပါတော့မယ်…”
ဦးသိဒ္ဒိက ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ စက်တွေကို ပါယ်ရင်း ကျန်တစ်ဖက်က သူ့လွယ်အိတ်ဆီက ဆေးလုံးလေးတစ်လုံးကို ထုတ်ပြီး စက်တွေရဲ့ လားရာဆီကို ပစ်လွှတ်လိုက်တယ်။
” ဝီး…ဟီး…ဟီး…”
ဆေးလုံးပြေးထွက်သွားတာနဲ့ ကြောက်မက်ဖွယ် တော်လဲသံကြီးက ထွက်ပေါ်လာတာ။
ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ စက်တွေထွက်လာရာဘက်ဆီက ဝုန်းခနဲအသံနဲ့အတူ အမ့းရောင်အ၀တ်အစားနဲ့ မိန်းမကြီးတစ်ယောက် မချိမဆန့်အော်ရင်း ပြုတ်ကျလာတယ်။
မိန်းမကြီးက မြေပေါ်ကနေ ထဖို့ကြိုးစားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် ရုတ်တရက် ပါးစပ်ကနေ သွေးတွေပွက်ခနဲ အန်ကျလာပြီး မျက်ဖြူလန်လို့ ပျော့ခွေ ငြိမ်သက်သွားတော့တယ်။
” အင်း…တော်တော်ခေါင်သမာတာပဲ။ သေတဲ့အထိတောင် နှောင်းနောင်တ ရမသွားရှာဘူး…”
ဦးသိဒ္ဒိက ခပ်ညည်းညည်း ရေရွတ်တယ်။
ဒိုးညီနောင်တို့က လဲကျနေတဲ့ မိန်းမကြီးဆီကို လှမ်းကြည်မိကြတယ်။ သွေးအလိမ်းလိမ်း ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်နဲ့ တကယ့်ကို စိတ်မကောင်းစရာ။
” ကဲ…လူလေးတို့။ ကိစ္စတော့ ပြီးပြီ။ ဒီကနေသွားကြစို့…”
” ဟုတ်ကဲ့ ဘဘ။ ဒါနဲ့ သူကိုရော ဒီအတိုင်းထားခဲ့မှာလား…”
” အင်း…ခဏနေ သူ့ကို ငရဲမီးတောက်တစ်ခုက ဝါးမျိုသွားလိမ့်မယ်။ ဘဘတို့ ဘာမှ လုပ်စရာမလိုဘူး…”
ဒိုးညီနောင်တို့လည်း ဘာမှဆက်မမေးကြတော့ဘူး။
သုံးဦးသား တောအုပ်ဆီကနေ မြောက်အရပ်ကို ဦးတည်လို့ ဆက်လက်ထွက်ခွာခဲ့ကြတယ်။
******
အဲ့ဒီ့အချိန် သောင်းတိုင်ရွာဆီမှာတော့…။
” မီးဗျို့ မီး…နတ်ကတော်ဒေါ်စိန်တင်ရဲ့ အိမ်ကြီး မီးလောင်နေတယ်ဗျို့…”
တစ်ရွာလုံး ပြားပန်းခတ်ပြီး ရေပုံးကိုယ်စီနဲ့ ဒေါ်စိန်တင်ရဲ့ ဝိုင်းထဲကို ပြေးလာကြတယ်။
အိမ်ကြိးဆီမှာတော့ မီးတောက်က အတော်ကြီးပြီး တစ်ခြမ်းတိတိကို ဝါးမျိုထားခဲ့ပြီ။
ရွာက လူအင်အားနဲ့ ဝိုင်းပြီးဘငြှိမ်းသတ်ပေမယ့် ဘယ်လိုမှ မငြှိမ်းနိုင်ခဲ့ကြဘူး။
နောက်ဆုံးတော့ အိမ်ကြီးတစ်လုံးလုံး မီးတောက်ကြီးတွေရဲ့ အောက်မှာ အလဲလဲ အပြိုပြိုနဲ့ အဆုံးသတ်သွားခဲ့တယ်။
ဒေါဖျော့ကိုတော့ မီးလောင်နေတဲ့ကြားဆီက ကယ်တင်နိုင်ခဲ့ပေမယ့် အသက်က မျော့မျော့ရယ်ပဲ ရှိတော့တာ။
ဒေါ်စိန်တင်ကတော့ မီးထဲပဲပါသွားတာလား ဘာလား ဘယ်သူမှမသိခဲ့ကြဘူး။
ဒေါ်ဖျော့က သေခါနီး အဖြစ်အပျက်တွေကို ၀န်ခံလိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ရွာသူရွာသားတို့ တောက်တခေါက်ခေါက်နဲ့။
နောက်များမှာတော့ ဇီးတောရွာက အဖြစ်အပျက်ကို ကြားမိကြပြီး ကလေးနှစ်ယောက်နဲ့အတူ ရောက်လာတဲ့ ဆရာနဲ့ ဒေါ်စိန်တင်တို့ရဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို ဆက်စပ်မိကြတော့တယ်။
ဒီအချိန်မှာ ဒိုးညီနောင်နဲ့ ဦးသိဒ္ဒိတို့ကတော့ မြန်မာပြည်ရဲ့ မြောက်အရပ်ဆီကို ဦးတည်လျောက်လှမ်းကြရင်း ရေငံကုန်းဆိုတဲ့ နောက်ထပ်ရွာတစ်ရွာဆီကို ရောက်ချိန်၊ ရွာအပြင်က ကျောင်းပျက်ကြီးဆီမှာ မကျွတ်မလွတ်နိုင်သေးတဲ့ ဘုန်းကြီးတစ္ဆေကို ချေချွတ်ကြဖို့ အကြောင်းဖန်လာခဲ့ပြန်ပါတော့တယ်။
ဒီအကြောင်းကိုတော့ “ဘုန်းကြီးတစ္ဆေ” ဆိုတဲ့ စာမူမှာ ဆက်လက်ရှုစားကြပါခင်ဗျာ။
နောင်ရိုး(ဆေးတပ်)