အချိန်က ညကိုးနာရီကျော်ပြီဗျ။
ကျုပ်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ သိမ်ထဲမှာ မီးရောင်ကလေးမြင်
နေရတယ်။ ကိုကြက်တောကြီးတော့ သမ္ဗုဒ္ဓေဂါထာ ကို
အကြိတ်အနှယ်ရွတ်နေမှာပဲလို့တွေးလိုက်မိတယ်။
ညဆယ့်တစ်နာရီလောက်ရောက်တော့ ကျုပ်အိပ်ငိုက်သွား
တယ်ဗျ။
” ဝုန်း ၊ ဝုန်း ၊ ဝုန်း ၊ ဒုန်း ”
ကျုပ်လန့်နိုးသွားတယ်။သိမ်ထဲကို လှမ်းကြည့်တော့ မီးရောင်
မမြင်ဘူးဗျ။ကျုပ်လည်း ဘာဖြစ်တာတုံးဆိုတာ သိချင်တာနဲ့
ဆွမ်းချက်ရုံထဲကပြေးထွက်လာတယ်ဗျ။
” ဝုန်း ၊ ဝုန်း ၊ ဝုန်း ၊ ဒိုင်း ၊ ဒိုင်း ”
” အောင်မလေးဗျ ”
ဟာ….ဒါကိုကြက်တောအော်သံကြီးပဲ။ ကျုပ်သိမ်ဘက်ကို
ပြေးသွားတယ်။ ဒီမှာတင် သိမ်ထဲက လှစ်ခနဲ ပြေးထွက်လာ
တဲ့ ကိုကြက်တောကို မြင်လိုက်ရတယ်။
” ကိုကြီး ကြက်တော ၊ ကိုကြီးကြက်တော ”
ကျုပ်ခေါ်တာတောင် တစ်ချက်မှ လှည့်မကြည့်ဘူးဗျို့။ တစ်ခါ
တည်းကို စွတ်ပြေးတော့တာ။ ကျုပ်လည်း သူ့နောက်ကနေ
အပြေးလိုက်ရတာပေါ့။
” ကိုကြီးကြက်တော ”
ကျုပ်က ခေါ်လည်းခေါ် ၊ ပြေးလည်းပြေး လိုက်ရတာပေါ့။
ကိုကြီး ကြက်တော ကို သူတို့ဝိုင်းရှေ့မှပဲ မှီတော့တာဗျာ။
“ဟောဟဲ ဟောဟဲ ”
ကိုကြက်တောက ခါးကြီးကုန်းပြီး ၀င်းတံခါးကိုကိုင်ထားတယ်။
လူကလည်းဟောဟဲလိုက်အောင် မောနေတာဗျို့။
” ကိူကြ်ီး ကြက်တော့ ဘာဖြစ်တာတုံး ”
ကျုပ်မေးတာကို ကိုကြီးကြက်တော့က ချက်ချင်းမဖြေနိုင်ဘူး။
ခဏကြာမှ…
“သဘက်ကြီးကွ တာတေရ ၊နည်းတဲ့ အကောင်ကြီးမဟုတ်
ဘူး။တံခါးတွေ ဝုန်းဝုန်း ဒိုင်းဒိုင်းပိတ်သွားမှ ငါမြင်ရတာ။
ပြတင်းပေါက် မှာရပ်နေတာကွ၊ မျက်လုံးကြီးတစ်လုံးတစ်လုံး
ကိုဟင်းသောက်ပန်းကန်လောက်ရှိတယ်။နီရဲနေတာကွ။
ခေါင်းကြီးက တင်းတောင်းလောက်ရှိတယ်။ပါးစပ်ကြီး
ဖြဲထားတာလည်း အကျယ်ကြီးကွာ။ငါ့ဖယောင်းတိုင်တွေလည်း
တစ်ပြိုင်နက်တည်း ငြိမ်းသွားတာကွ။ ငါလည်း စိတ်ကို.
ဘယ်လိုမှ ထိန်းထားလို့ မရတော့ဘဲလန့်အော်လိုက်မိပြီး
ရွာထဲစွတ်ပြေးတော့တာကွ။မင်းကိုတောင် ခေါ်ချိန်မရလိုက်
ဘူးကွ ”
ကျုပ် ဒီတော့မှ သဘောပေါက်သွားတယ်ဗျို့။
မဆစ်ဆီပီယ ဆေးအစီအရင်ဟာ အောင်ဖို့မလွယ်ဘူးဆိုတာ
ဒါ့ကြောင့်ကိုးလို့ ကျုပ်တွေးလိုက်မိတယ်။
ပြီးပါပြီ ခဗျာ
စာချစ်သူများအားလုံးပဲ စိတ်ရွှင်လန်းပါစေခဗျာ
ပြန်လည်မျှဝေသူ တာတေ