မရီမြင့်၏ ဦးနှောက်များ၊ အသားစများမှာ လမ်းတစ်လျှောက်လုံးပြန့်ကျဲနေသည်။ ဖြူဖြူပျော့ပျော့ ဦးနှောက်အဖတ်များ လွင့်စင်ထွက်နေသည်မှာ မြင်မကောင်းပေ။ မရီမြင့်အလောင်းကို မည်သူမှ မသယ်ယူရဲသဖြင့် လက်ရဲဇက်ရဲရှိသည့် လူမိုက်များက သယ်ဆောင်ရသည်ဟုဆိုသည်။ ကွန်ကရစ်လမ်းမှ ဦးနှောက်ဖတ်များနှင့် သွေးများကို အတော်ပင်သန့်ရှင်းယူလိုက်ရသည်။ မရီမြင့်သေဆုံးသည့်အနားတွင် လက်ပံပင်ကြီးတစ်ပင်ရှိရာ အချို့ကတော့ ထိုလက်ပံပင်ကြီးတွင်နေထိုင်သည့် သရဲကြီးက လူစားလဲလိုသဖြင့် သတ်ဖြတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ပြောဆိုကြသည်။
ထိုပြောဆိုချက်အတိုင်းလည်း မှန်ကန်လွန်းသည်။ မရီမြင့်မှာ ကိုသန်းဇော်ကို ခြောက်လှန့်ပြီးနောက်ပိုင်းတွင် ညအချိန်သွားလာသူများကို ထိုလက်ပံပင်ကြီးအနီးမှခြောက်လှန့်တတ်သည်။ ကားများ၊ ဆိုင်ကယ်များကို တားမြစ်ပြီးတက်စီးတတ်သလို၊ အထူးသဖြင့် ထွေလာဂျီများကို ပိုပြီးခြောက်လှန့်တတ်သည်။
ညောင်ကုန်းရွာမှထွက်သည့် ဈေးထော်လာဂျီမှာ မနက်အစောကြီးမိုးမလင်းခင်ကတည်းက ထွက်ရှိတတ်သည်။ ရွာမှထွက်သည့် ရေထွက်ကုန်များ၊ ငါးများ၊ သီးနှံများကို မိုးမလင်းခင်ကတည်းက ဇလွန်မြို့သို့တက်ပြီး ရောင်းချကြသည်။ ထိုထော်လာဂျီကို ကိုတုတ်ကြီးဆိုသူက မောင်းနှင်သည်။ မရီမြင့်သေပြီး တစ်ပတ်ခန့်အကြာတွင် ကိုတုတ်ကြီးက မနက်အစောကြီး ညောင်ကုန်းမှဈေးသည်များတင်လျက် ဇလွန်သို့မောင်းထွက်လာခဲ့သည်။
ထိုလက်ပံပင်ကြီးနားအရောက်တွင်တော့ မိန်းမတစ်ဦးက ကွန်ကရစ်လမ်းပေါ် ခြေဆင်းပြီးထိုင်နေလေသည်။ ကွန်ကရစ်လမ်းမှာ တစ်ခြမ်းသာခင်းရသေးသည်မို့ ထိုမိန်းမအားရှောင်ဖယ်သွားမရပေ၊ ကိုတုတ်ကြီးက အရူးမတစ်ယောက်ဖြစ်မည်ဟု တွေးလိုက်ကာ ထိုမိန်းမအနီးသို့အရောက်တွင် ထော်လာဂျီကိုရပ်တန့်လိုက်သည်။ ထိုမိန်းမကို အော်ဟစ်ဆဲဆိုရန် ပြင်ဆင်လိုက်ချိန်မှာပင် ထိုမိန်းမက မတ်တပ်ထရပ်သည်။ သို့သော် ထိုမိန်းမဦးခေါင်းမှာ ပြားပြားကြီးဖြစ်နေလေသည်။ မျက်လုံးကြီးတွေက တောင်တစ်လုံးမြောက်တစ်လုံးကြည့်နေပြီး ပါးစပ်ပြဲပြဲကြီးနှင့်ဖြစ်သည်။ ကိုတုတ်ကြီးလည်း မရီမြင့်မှန်းသိလိုက်သဖြင့် ထွေလာဂျီကို အမြန်မောင်းထွက်လိုက်တော့သည်။ ခေါင်းပြားကြီးနှင့် မရီမြင့်မှာ ကွန်ကရစ်လမ်းနံဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်ကာ ကျန်နေခဲ့လေသည်။
(၃)
“သားရေ၊ ဘဏ်ငွေလွှဲရောက်တယ်တဲ့ အဖေ့ကိုဇလွန်လိုက်ပို့စမ်းပါ”
အဖေဖြစ်သူပြောသဖြင့် အေးချမ်းလည်းခေါင်းညိတ်လိုက်ရသည်။ အေးချမ်းအဖေက မျက်လုံးအားနည်းသဖြင့် ဟိုနားဒီနားလောက်သာ ဆိုင်ကယ်မောင်းနှင်နိုင်ပြီး ဇလွန်မြို့ကဲ့သို့ ခရီးအတန်ငယ်လှမ်းလျှင်တော့ သားဖြစ်သူအေးချမ်းကို လိုက်ပို့ခိုင်;စမြဲဖြစ်သည်မို့ အေးချမ်းလည်းဆိုင်ကယ်ကို စက်နှိုးလိုက်ပြီး သားအဖနှစ်ယောက် ညောင်ကုန်းရွာမှ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
အေးချမ်းတို့သားအဖရွာကထွက်လာတော့ အချိန်က နေမွန်းတည့်နေပြီဖြစ်သည်။ ဘဏ်တွင် တန်းစီ၊ ငွေထုတ်ပြီးချိန်တွင်တော့ ညနေသုံးနာရီထိုးတော့မည်။ ငွေထုတ်ပြီးသည့်အခါ ပေးစရာရှိသည့်အကြွေးများကို လိုက်လံပေးဆပ်ပြီး၊ အိမ်အတွက်လိုအပ်သည့် ကုန်စည်များကိုဝယ်ယူပြီးချိန်တွင်တော့ ညနေစောင်းခဲ့ပြီ၊ သားအဖနှစ်ယောက် ဇလွန်တွင်ညနေစာစားလိုက်ပြီး ရွာသို့ပြန်လာချိန်တွင် ညနေ ခြောက်နာရီထိုးတော့မည်။
နေဝင်စောသည်မို့ ပတ်ဝန်းကျင်က အတော်မှောင်နေပြီဖြစ်သည်။ ကွန်ကရစ်လမ်းကြီးတွင် သွားလာနေကြသည့် ဆိုင်ကယ်များကတော့ ခပ်ကျဲကျဲရှိသေးသည်။ လမ်းတစ်လျှောက်ရွာကလေးများမှာလည်း စည်ကားလှုပ်ရှားနေဆဲဖြစ်သည်။
အေးချမ်းဆိုင်ကယ်မောင်းနေရင်း ရင်ထဲထိတ်လန့်နေခဲ့သည်။ ရှေ့တွင် မောင်းထောင်ရွာသို့ရောက်တော့မည်။ မောင်းထောင်ရွာအလွန်တွင် မရီမြင့်ရှိနေသည်ကို တွေးမိသဖြင့် စိတ်ထဲကြောက်လန့်နေမိသည်။
ညနေ ခြောက်နာရီခွဲခါနီးတွင် မောင်းထောင်ရွာကိုကျော်ခဲ့ပြီး မရီမြင့်နေသည့် လက်ပံပင်ကြီးကိုလှမ်းမြင်နေရပြီဖြစ်သည်။ အေးချမ်းတစ်ယောက် ကြက်သီးများထလာပြီး ကျောတွေချမ်းလာခဲ့သည်။ လက်ပံပင်ကြီးနားရောက်သည့်အခါ လမ်းတွင်လူမရှိပေ၊ ဖြတ်သွားဖြတ်လာဆိုင်ကယ်လည်းမရှိဘဲ လမ်းဘေးနှစ်ဖက်စလုံး လယ်ကွင်းပြင်ကြီးများသာရှိသည်။
အေးချမ်းက ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်ဖြင့် လက်ပံပင်ကြီးအောက်မှ အမြန်ဖြတ်မောင်းလိုက်သည့်အခါ သူတို့ဆိုင်ကယ်အပေါ်သို့ တစ်စုံတစ်ခုပြုတ်ကျလာသလို ခံစားလိုက်ရပြီး ဆိုင်ကယ်မှာငြိမ့်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ တစ်လမ်းလုံးမောင်းလာခဲ့သည့် ဆိုင်ကယ်မှာလည်း အနည်းငယ်ပိုလေးသွားသည်ဟုခံစားရသည်။ လီဗာကို ပုံမှန်ထက်တင်နေသော်လည်း ဆိုင်ကယ်မှာသိပ်မမြန်တော့ပေ။
အေးချမ်းတစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွှေးညင်းများထပြီး ခေါင်းမွှေးများပါထောင်လာသည်။ သားအဖနှစ်ယောက်စလုံး လူသေပုပ်နံ့ကြီးကို ထောင်းခနဲရလိုက်သည်။ အေးချမ်းအဖေလည်း ရသမျှ ဘုရားစာရွတ်သလို အေးချမ်းလည်း သူငယ်ငယ်ကတည်းက ရွတ်ဆိုလေ့ရှိသည့် ဇလွန်ပြည်တော်ပြန်ဘုရားဂါထာကို ရွတ်ဆိုလာခဲ့သည်။
အတော်လှမ်းလှမ်းရောက်သည့်အခါ ဆိုင်ကယ်ကိုတစ်စုံတစ်ယောက်က တွန်းလိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီးဆိုင်ကယ်မှာ ယိမ်းခါသွားသည်။ လီဗာကလည်း နင်းနေသဖြင့် ဆိုင်ကယ်မှာအရှိန်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ လမ်းဘေးရှိ ရေမြောင်းကြီးအတွင်းသို့ ပြုတ်ကျသွားတော့သည်။
ရေမြောင်းမှာ လယ်ကွင်းနှင့် လမ်းအကြားရှိသည့်ရေမြောင်းဖြစ်ပြီး ခြောက်ပေခန့်နက်သည်။ ရေမရှိဘဲခြောက်သွေ့သည့်ကာလဖြစ်သည်မို့ အေးချမ်းတို့သားအဖ ခြောက်ထဲကျပြီး ဆိုင်ကယ်လည်းအတော်ထိခိုက်သွားသလို သူတို့သားအဖနှစ်ယောက်လည်း ပွန်းပဲ့ဒဏ်ရာများရရှိသွားလေသည်။ သားအဖနှစ်ယောက် ဘာမှမပြောဖြစ်တော့ဘဲ ဆိုင်ကယ်ကိုအမြန်တွင်းတင်ပြီး မောင်းထွက်လာခဲ့ရသည်။
ထိုနောက်ပိုင်းတွင် မရီမြင့်က အလွန်ခြောက်လှန့်လာခဲ့သဖြင့် ကျေးရွာလူကြီးများတိုင်ပင်ကြကာ ထိုအနီးတွင် ပရိတ်ရွတ်ပွဲကျင်းပသည်။ ပရိတ်ရွတ်ဖတ်ပြီး အမျှဝေလေသည်။ ထို့အတူ ထိုလယ်ကွင်းပိုင်ရှင်အား ခွင့်တောင်းပြီး ထိုလက်ပံပင်ကြီးကိုပါ ခုတ်လှဲလိုက်ကြသည်။ မရီမြင့်တစ်ယောက် သူ့အတွက်ပြုလုပ်ပေးသည့် ကုသိုလ်ကောင်းမှုများ ရရှိသဖြင့် ကျွတ်လွတ်သွားသည်လားတော့မပြောတတ်ပေ၊ ထိုနောက်ပိုင်းမှစပြီး ထိုနေရာတွင် အခြောက်အလှန့်တစ်စုံတစ်ရာ မရှိတော့သည်မှာ ယနေ့တိုင်ဖြစ်လေသည်။
ပြီးပါပြီ။
(ကိုယ်တွေ့ အတွေ့အကြုံဝေမျှပေးသူအား အထူးကျေးဇူးတင်လျက်)