ကျုပ်တို့က နောက်ကလိုက်ပေါ့ဗျာ။ မျောက်
ငိုပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်မှာ ကျုပ်ကိုထိုင်ခိုင်း
ပြီး ဆရာကြီးက အင်းတစ်ချပ်အပ်တယ်။ပြီး
တော့ ကျုပ်ကိုတော့ စည်းချပေးတယ်။ ကျုပ်
သိပြီးသားဗျ။ဒီလိုကိစ္စကြီးမျိုးမှာ ရေမသောက်
ရဘူး။ဆီးမသွားရဘူး၊ အစားအသောက် မစား
ရဘူး။ ဒါတော့ ကိုကောင်းစံက ကျင့်ပြီးသား
နေမှာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်ကတော့ ဆရာကြီးတွေနဲ့ လိုက်ဖူးခဲ့
တော့ ဒါတွေ အကျင့်ရနေပါပြီ။ ကျုပ်နေတဲ့
မျောက်ငိုပင်ကနေ လှမ်းကြည့်ရင် ကိုကောင်း
စံကို အထင်းသားတွေ့နေရတယ်။ ကျုပ်ရှိတဲ့
နေရာက ကမူကလေးပေါ်မှာဗျ။
အပေါ်စီးက မြင်နေရတာပေါ့ဗျာ။ ကိုကောင်း
စံလည်း မီးထွန်းပြီ။ ဆရာကြီးတို့လည်း ပြန်
သွားကြပြီ။ တောကြီးတစ်ခုလုံး ကျုပ်နဲ့ ကို
ကောင်းစံ နှစ်ယောက်ပဲ ရှိတာပေါ့ဗျာ။ကျုပ်
ကတော့ ဒီမလာခင် ဘစိုးတို့အိမ်သွားပြီး
မျက်ကွင်းဆေး ကွင်းခဲ့တာလေဗျာ။
တောကြက်တွန်သံ၊ မျောက်အူသံ၊ တခြား
ငှက်တွေရဲ့ အသံနဲ့ စောစောက ဆူညံနေ
တဲ့ တောကြီးဟာ တစ်စတစ်စ တိတ်လာ
ရောဗျို့။ ဖယောင်းတိုင်နှစ်တိုင်ထွန်းထား
တော့ ကိုကောင်းစံကို ကျုပ်ကောင်းကောင်း
မြင်နေရတာပေါ့ဗျာ။ကိုကောင်းစံကတော့
ပုတီးကို တစ်ပတ်ပြီးတစ်ပတ် စိပ်နေပုံပဲဗျ။
သန်းခေါင်အထိတော့ ဘာမှမထူးခြားပါ
ဘူးဗျာ။
“ဝီး…ဝီး…ဝီး…ဝီး…”
ဟော…လေအေးကြီးတိုက်လာပြီဗျို့။
“ဖျန်း…ဖျန်း…ဖျန်း…ဖျန်း”
သစ်ရွက်တွေအချင်းချင်း ပွတ်တဲ့ အသံတွေ
နဲ့ တောကြီးဟာ သဲခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။
“ဝေါ …ဖျတ်…ဖျတ်…ဖျတ်…ဖျတ်”
“အာ…အာ…အာ…အာ…”
ဟာ…ကျီးတွေ ပြိုပြီဗျို့။ ကျုပ်တောင် ကျော
ထဲ စိမ့်ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။
“ဘုန်း…ဘုန်း…ဘုန်း…ဘုန်း”
ဟော…ခြေသံကြီးဗျ။ နည်းနည်းနောနော
အသံကြီး မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျုပ်သေသေချာ
ချာ ကြည့်တယ်။ ကျုပ်ထိုင်နေတဲ့ နေရာက
မြရာပင်တွေ ပေါက်နေတော့ ကျုပ်ကို ဘယ်
သူမှ မမြင်နိုင်ဘူးလေဗျာ။ဟာ…နည်းတဲ့ အ
ကောင်ကြီးမှ မဟုတ်တာဗျာ။ ကြယ်ရောင်
တွေနဲ့ မြင်ရတာဗျ။
“ဘုန်း…ဘုန်း…ဘုန်း…ဘုန်း”
ကိုကောင်းစံရဲ့ နောက်ကျောဘက်က လာ
နေတာဗျ။ ကိုကောင်းစံကတော့ ပုတီးကိုပဲ မဲ
ပြီးစိမ်နေတာဗျို့။နည်းနည်းမှကို တုန်လှုပ်တာ မတွေ့ရဘူးဗျ။ဟာသစ်ပင်တွေတောင် မလွတ်
ဘူးဗျို့။ အရပ်ကြီးက ဆယ့်ငါးပေလောက် ရှိ
မယ်။ ကိုယ်လုံးကြီးက စပါးတစ်ရာထည့်တဲ့
ပုတ်ကြီးတစ်လုံးစာလောက် ရှိတယ်ဗျို့။
မျက်လုံးကြီးတွေက လင်းကွင်းလောက် နီနီ
ကြီးတွေဗျ။ ပါးစပ်ထဲက လျှာကြီးက ဖျာလိပ်
ကြီးလို လိပ်ပြီး တွဲလောင်းကျနေတယ်။တစ်
ကိုယ်လုံးမှာ တစ်တောင်လောက်ရှည်တဲ့ အ
မွေးတွေ ဖုံးလို့ဗျ။
“ဟီး…ဟီး…ဟီး…ဂီး…ဂီး”
အောင်မယ်လေး …ဒီကောင်ကြီးအော်တဲ့
အသံကြီးက တောကြီးထဲမှာ ဟိန်းထွက်
သွားတာဗျို့။ ကျုပ်ဖြင့် မြရာပင်တွေကွယ်
ပြီး ခေါင်းငုံ့ပုန်းလိုက်မိတယ်။ အကောင်ကြီး
က ကိုကောင်းစံကို သေသေချာချာ ရပ်ကြည့်
ပြီး မြေကြီးမှာ ခြေဆောင့်နေတယ်ဗျ။
“ဘုန်း…ဘုန်း…ဘုန်း”
ကိုကောင်းစံက လှုပ်တောင်မလှုပ်ဘူးဗျ။
နောက်တော့ ဒီကောင်ကြီး ထွက်သွားတယ်။
“ဝေါင်း…ဝေါင်း…ဝေါင်း”
ဟာ…ကျားကြီးနှစ်ကောင်ဗျို့။ တောထဲက
ထွက်လာကြတာ။ နှစ်ကောင်လုံး ကိုးတောင်
ဘယ်ကလိမ့်မတုံးဗျာ။ဆယ့်နှစ်တောင်လောက်
ရှိတဲ့ အကောင်ကြီးတွေဗျ။ အောင်မလေးဗျ။
ဒီတစ်ခါတော့ ကိုကောင်းစံ သွားပြီလို့ ကျုပ်
စိတ်ထဲမှာ တွေးလိုက်တာပေါ့ဗျာ။
ကျားနှစ်ကောင်က အစွယ်ကြီးတွေ ဖွေးဖွေး
ကြီးတွေနဲ့ဗျ။ နှစ်ကောင်လုံးကိုကောင်းစံကို
ဝိုင်းထားတဲ့ စည်းဝိုင်းရဲ့ဘေး တစ်တောင်ကွာ
လောက်ကနေ ပတ်ပြီး ဟိန်းနေကြတာဗျို့။
“ဝေါင်း…ဝေါင်း…ဝေါင်း”
ကျားဟိန်းသံကြီးက ကျုပ်တောင် နားကွဲ
မတတ် ခံစားနေရတာဗျာ။ အနားမှာကပ်ပြီး
အဟိန်းခံနေရတဲ့ ကိုကောင်းစံတစ်ယောက်
အသက်မှ ရှိသေးရဲ့လားလို့ ကျုပ်စိတ်ပူလိုက်
တာဗျာ။ ဟော …သွားပြန်ပြီဗျို့။
“ရွှီ…ရွှီ…ရွှီ”
ဟာ…ဒီတစ်ခါ အပေါ်က ကြားတာဗျ။ ဘာ
တုံးဗျာ အောက်ကို ကျလာတာ။ ဟင် ဇော်
ဂျီတစ်ပါးပဲဗျ။
“ဟား…ဟား…ဟား…ဟား…လူလေး…မောင်
ကောင်းစံ၊ မင်းဟာ သနားဖို့ကောင်းလိုက်တာ
လေကွယ်။ မင်းဆရာဆိုတဲ့ ငထွန်းက လူလိမ်
ကွ။ မင်းတော့ ဒုက္ခဖြစ်တော့မယ်။ အခုချက်
ချင်း စည်းဝိုင်းထဲက ထွက်ပြီး ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ပေ
တော့။ မင်းကို တပည့်အဖြစ်ထားပြီး ပညာ
တွေ ကုန်စင်အောင် သင်ပေးမယ်။ ကဲ…ထ
ပေတော့ ငါ့တပည့် မောင်ကောင်းစံ”
တကယ်ဇော်ဂျီလား၊ အယောင်ဆောင်ထား
တဲ့ တစ္ဆေတစ်ကောင်လားတော့ မသိဘူးဗျ။
ကိုကောင်းစံကတော့ မျက်စိတောင် ဖွင့်မ
ကြည့်ဘူးဗျို့။ ပုတီးကိုသာ မနားတမ်းစိပ်နေ
တော့တာဗျ။ ဟော…သွားပြန်ပြီဗျာ။ ဇော်ဂျီ
ပျောက်သွားပြန်ပြီ။ အချိန်ကလည်း တဖြည်း
ဖြည်း အရုဏ်နီးလာပြီပေါ့ဗျာ။
“ဟီ…ဟီ…ဟီ…ဟင့်…ဟင့် …”
ဟာ…မွှေးလိုက်တာဗျာ။ ဘယ်လိုမွှေးတဲ့
အနံ့မျိုးတုံးဗျာ။ တစ်တောလုံးကို မွှေးတာဗျ။
ရယ်သံကလည်း မိန်းမရယ်သံဗျ။ တကယ့်
ဆွဲလွဲသံ လွင်လွင်လေးပါဗျာ။
ဟော…မြင်ရပြီ။ ကြည့်စမ်း၊ ကိုကောင်းစံရဲ့
စည်းဝိုင်းနားကိုတောင် ကပ်လို့ဗျ။ ကိုကောင်း
စံထွန်းထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်နဲ့ ကျုပ်
လှမ်းမြင်ရတာ။ လှလိုက်တဲ့မိန်းမဗျာ။ နတ်သ
မီးများလားလို့တောင် ကျုပ်က ထင်သွားတာ
ဗျို့။ မွှေးလိုက်တာလည်း တစ်တောလုံးပါဗျာ။
ကျုပ်ကြည့်နေတာ ကိုကောင်းစံက ပုတီးစိပ်
ကို မရပ်ဘဲ ဖယောင်းတိုင်ကို တစ်တိုင်ပြီး
တစ်တိုင် မီးမပြတ်ထွန်းပေးနေတာဗျ။
“မောင်တော်ဘုရား…သိုက်နန်းကို အုပ်ချုပ်
ဖို့ နှမနဲ့အတူ ကြွမြန်းပါဘုရား၊ နှမနဲ့ ရာသက်
ပန် ပေါင်းဖက်ရင်း သိုက်နန်းကြီးကို အုပ်ချုပ်
ကြမယ် မောင်တော်။ နှမလေးရဲ့လား မော့
ပြီး ရှုစားပါဦး မောင်တော်ရယ်”
တကယ်လူဗျာ။ မိန်းမချောလေးက အသံ
အမျိုးမျိုးနဲ့ ညုတခရာပြောပေမဲ့ ဒီလူက
မျက်စိကို စုံပိတ်ထားတာဗျ။ တစ်ချက်ဖွင့်
မကြည့်ဘူး။ ပုတီးပဲ စိပ်နေတာ။ နောက်
တော့ သိုက်နန်းရှင်မလည်း လက်လျော့
ပြီး ပျောက်သွားရောဗျို့။
“ပြတ်…ပြတ်…ပြတ်”
ဟာ…ဘာတုံးဟ။ ကိုကောင်းစံရဲ့နောက်က
ညောင်ကြတ်ပင်ကြီးအပေါ်ကကြားလိုက်တဲ့
အသံဗျ။ ကိုင်းတွေ လှုပ်သွားတယ်။ ဟာ…
ဖြူဖြူကြီးဗျ။
“ဘုတ်”
ဟော…သစ်ပင်ပေါ်က ခုန်ဆင်းလာတာဗျို့။
ဘာပါလိမ့်။ ဟာ…အဖြူရောင်အဝတ်အစား
နဲ့ဗျ။
“ကောင်းစံ …မင်းနဲ့ငါ မိတ်ဆွေတွေ ဖြစ်ပါပြီ။
မင်း ငါ့ကို မျက်စိဖွင့်ကြည့်လို့ရတယ်လေ။
ကြည့်ပါ…”
သြော်…လက်စသတ်တော့ ဆရာထွန်းအလုပ်
လုပ်တာ သူနဲ့ကိုးဗျ။ သူက အခုမှ ရောက်လာ
တာပဲ။ ကျုပ်တို့လူ ကိုကောင်းစံကတော့ဗျာ
မျက်စိဖွင့်ကြည့်ဖို့ ဝေးသေးတယ်၊
ခေါင်းတောင် မော့မလာပါဘူးဗျ။
“ငါက ရုက္ခစိုးတော့ မဟုတ်ဘူး။ တစ္ဆေကြီး
တစ်ကောင်ပါ။ ဒါပေမဲ့ ငါ့ရဲ့ကမ္မဇိဒ္ဓိဟာ
တော်ရုံရုက္ခစိုးကို ယှဉ်နိုင်တယ်ကွ။ မင်းကို
ငါစောင့်ရှောက်မယ်။ ငါလည်း လူတွေကြား
မှာ နေချင်နေတာကွ ကောင်းစံရ။အခုတော့
မင်းရော၊ ငါရော အဆင်ပြေသွားပြီပေါ့ကွာ”
“မောင်တာတေ…မောင်တာတေ”
ဟော…ဆရာကြီးလာပြီ။ ကျုပ်နောက်က
လှမ်းခေါ်တာဗျ။ အသံက ခပ်အုပ်အုပ်ပဲ ။
ဟာ…တစ္ဆေဖြူကြီး ပျောက်သွားပြီဗျို့။ဆ
ရာကြီးအသံ ကြားသွားလို့ဖြစ်မယ်ဗျ။ ဆ
ရာကြီး ကျုပ်အနားကို ရောက်လာတယ်။
ဘိုးစိန်မောက်လည်း ပါတယ်။ ဘစိုးတော့
ပါမလာတော့ဘူးဗျ။
“ဘယ်လိုတုံး မောင်တာတေ၊ ဘာတွေထူးတုံး”
“ဆရာကြီးတပည့် အောင်သွားပြီဗျ။ တစ်ည
လုံး သူ့ကို ခြောက်လိုက် လှန့်လိုက်တာဗျာ။
ဒီလူက ဖြုံတောင် မဖြုံဘူး။ စောစောကတော့
သစ်ပင်ကြီးပေါ်က တစ္ဆေဖြူကြီးဆင်းလာပြီး
ကိုကောင်းစံကို သူမိတ်ဆွေအဖြစ်သတ်မှတ်
ကြောင်း ပြောသွားတယ်ဗျ”
“ဟာ…ဒါဆို အောင်ပြီပေါ့ကွာ။ ကဲ…လာ၊
အုန်းသီး ခွဲကြရအောင်”
အုန်းသီးစိမ်းကို ထိပ်ဖွင့်တယ်။ အပေါ်မှာ
အစီအမံလုပ်ထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်ကို ထွန်း
တယ်။ ကိုကောင်းစံက ဂါထာကို မနားတမ်း
ရွတ်ပြီး မီးခိုးမှိုင်းတွေကို ပါးစပ်နဲ့ ရှိုက်ရှိုက်
ပြီး ရှူသွင်းတယ်။ ဂါထာကိုလည်း မနားတမ်း
ရွတ်ရတာဗျ။ ကျုပ်တို့က ကျုပ်တစ်ညလုံး
ထိုင်နေတဲ့ မျောက်ငိုပင်ကြီးအောက်ကပဲ
ကြည့်နေကြတာ။
ဒီအဆင့်မှာ စည်းဝိုင်းမလိုတော့ဘူးဗျ။
ဖယောင်းတိုင်ကုန်တော့ မှိုင်းတွေ၊ ပြာ
တွေ၊ ဖယောင်းစက်တွေကို အုန်းသီးထဲ
ထည့်ပြီး အုန်းရည်ကို ကုန်အောင်သောက်
ရတာပေါ့ဗျာ။
“အောင်ပြီ…အောင်ပြီ…အောင်ပြီ”
ဆရာထွန်းအော်ခိုင်းတဲ့အတိုင်း ကိုကောင်း
စံက အော်လိုက်တယ်။ ရွာပြန်ရောက်တော့
ကိုကောင်းစံကို ဆရာထွန်းက တကယ်အောင်
မအောင် ပညာစစ်တယ်။ လက်ပြန်ကြိုးတုပ်
တယ်။ ကြိုးက အလိုလိုပြတ်ထွက်သွားတယ်။
အခန်းထဲထည့်ပြီး အပြင်က သော့ခတ်တယ်။
ကိုကောင်းစံက အပြင်ရောက်နေတယ်။ ပြီး
တော့ ကိုကောင်းစံက ကျုပ်စားဖို့ ခေါက်ဆွဲ
ကြော်ပူပူနွေးနွေး လှမ်းယူပြီး ကျုပ်ကို ကျွေး
တယ်။ ကျုပ်လည်း တစ်ညလုံးဆာနေတော့
ကြိတ်ပစ်လိုက်တော့တာပေါ့ဗျာ။
နောက်ထပ် အစွမ်းတွေကို အများကြီးပြတာ
ဗျ။ ကိုကောင်းစံ တကယ်အောင်သွားတာပါ။
တစ္ဆေမှော် အောင်သွားတာပေါ့ဗျာ။
နောက်နှစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ မန္တလေး
ဘက်မှာ ဘိုးတော်ကောင်းဆိုပြီး အလွန်
ကျော်ကြားတဲ့လူတစ်ယောက် နာမည်
ကျော်လာတော့တာပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်နဲ့တော့ တစ်ခါမှ မဆုံဖြစ်တော့ပါဘူးဗျာ
…။ ။
ပြီးပါပြီ