” ဒီအိမ်မှာရှိတဲ့ ကိုယ်ဝန်သည်ကလေးမကိုလာခေါ်တာ” လို့ပြောလိုက်တဲ့အသံကြောင့် အိမ်ဦးခန်းမှာထိုင်နေတဲ့ ဝါစိန်မျက်နှာပျက်သွားခဲ့တယ်။
” ဟေ့ ကောင်လေး ဒီအိမ်မှာ ဘယ်ကိုယ်ဝန်သည်မှမရှိဘူး နင်အိမ်မှားနေပြီ ”
” မမှားပါဘူး ဒေါ်ဝါစိန် ကျုပ်ဒီကိုရောက်နေတာကြာပြီ ခင်ဗျားတို့ပြောတဲ့စကားတွေလဲ အကုန်ကြားတယ် ဒါကြောင့် မိန်းကလေးကို ထုတ်ပေးပါ ”
လွယ်အိတ်ကိုဘေးတစ်စောင်းလွယ်ထားတဲ့ လူငယ်ရဲ့စကားကြောင့် ဒေါ်ဝါစိန် စိတ်တိုသွားပြီး
” ငါတို့အလုပ်ကိုဝင်ရှုပ်တဲ့အပြင် ပြန်ခိုင်းတာမပြန်ပဲ လေကြောရှည်နေတဲ့ကောင်ရဲ့ လည်ချောင်းသွေးကိုဖောက်သောက်လိုက်စမ်း” လို့အော်ပြောတာကိုကြားတော့ လွယ်အိတ်နဲ့လူငယ်က အသံထွက်ရုံရယ်လိုက်ပြီး
” ခင်ဗျားတို့ ခေါ်နေတာ ဒီနှစ်ကောင်ကိုလား” လို့ပြောကာ အိမ်အောက်ကိုမျက်စပစ်ပြလိုက်တယ်။
ဒေါ်စံမြလဲ လူငယ်ပြတဲ့နေရာကိုကြည့်လိုက်တော့ လှုပ်မရအောင် ကြိုးအထပ်ထပ်နဲ့ ချည်ခံထိထားတဲ့ အမွှေးရှည်နဲ့ နက်ကြီးကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
အိမ်ပေါ်မှာရှိနေတဲ့ ဒေါ်ဝါစိန်နဲ့ အခြားမိန်းမကလဲ အိမ်ပေါက်ဝမှာရောက်နေတဲ့လူငယ်ရဲ့ ပညာကိုရိပ်မိပြီး ပြူတင်းပေါက်ကနေရုတ်တရက်ခုန်ဆင်းကာ ပြေးပါလေရော။
ရုတ်တရက်ဖြစ်သွားတဲ့အဖြစ်အပျက်ကြောင့် ဒေါ်စံမြလဲ ဒေါ်ဝါစိန်ပြေးတဲ့နောက်ကို လိုက်ပြေးဖို့ ပြူတင်းပေါက်ကိုကျော်အတက်မှာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကလှုပ်မရတော့ပဲ အောက်ကိုခွေလျက်လဲကျသွားခဲ့တယ်။
အပြင်မှာဖြစ်နေတဲ့အသံတွေကြောင့် အခန်းထဲမှာရှိနေတဲ့ မိချိုထွက်လာခဲ့ပြီး ဒေါ်စံမြကို တွဲထူလိုက်တဲ့အချိန်
” ခင်ဗျားတို့နှစ်ယောက် ထွက်ပြေးဖို့မကြိုးစားနဲ့ ကျုပ်ကလဲ ခင်ဗျားတို့ကို ဖမ်းဖို့လာတာမဟုတ်ဘူး ကျုပ်တာဝန်က ကိုယ်ဝန်သည်မိန်းကလေးကိုလာခေါ်တာ ဒါကြောင့် အခန်းထဲက မိန်းကလေးကို ခေါ်လာခဲ့ပေးပါ”
လွယ်အိတ်နဲ့လူငယ်ရဲ့စကားကြောင့် မိချိုက အခန်းထဲမှာရှိနေတဲ့ မိဝိုင်းကိုအပြင်ကိုခေါ်ထုတ်လာခဲ့တယ်။
အပြင်ရောက်တော့ မိဝိုင်းက
” ရှင် ရှင်က ရေမန်းဘူးလာပေးတဲ့သူမဟုတ်လား”
မိဝိုင်းစကားကြောင့် ဒေါ်စံမြအံ့ဩသွားပြီး
” နင်က မိဝိုင်းနဲ့ဘယ်လိုပတ်သတ်တာလဲ ဘာကြောင့်ဒီလိုလုပ်ပေးနေရတာလဲ”လို့မေးလိုက်တော့ လူငယ်က
” ကျုပ်က ဒီကမိန်းကလေးကိုသိတောင်မသိဘူး ဒါပေမယ့် သူ့ဗိုက်ထဲက ကလေးကိုတော့ ရင်းရင်းနှီးနှီးကိုသိတယ် ဒါကြောင့်ကျုပ်လာရတာ ကျုပ်အခုဒီမိန်းကလေးကိုခေါ်သွားမယ် နှောင့်ယှက်ဟန့်တားနေမယ်ဆိုရင်တော့ ကျုပ်အဆိုးမဆိုပါနဲ့” လို့ပြောပြီး အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာခဲ့လိုက်တယ်။
မိဝိုင်းလဲ အိမ်အောက်ကိုအရောက် လွယ်အိတ်နဲ့လူငယ်က အိမ်ပေါ်ကိုမော့ကြည့်ပြီး
” ကလေးမွေးပြီးတဲ့နေ့ နောက်အပတ်လပြည့်နေ့ည ကျုပ်ပြန်လာခဲ့မယ် အဲဒီတော့မှ ခင်ဗျားတို့နဲ့ထပ်တွေ့ကြတာပေါ့” လို့ပြောပြီး ခြံထဲကနေထွက်သွားခဲ့တယ်။
ရွာနဲ့အတော်ဝေးတဲ့နေရာရောက်မှ
” အမိ သင်ရောကလေးပါ ဘေးကင်းပါပြီ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်မွေးနိုင်ဖို့အတွက်လဲပြင်ဆင်ထားပါတယ် “လို့ပြောလိုက်တော့ မိဝိုင်းက
” ရှင်နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ ဘာလို့ ညီမကိုဒီလောက်ထိလိုက်ကူညီနေရတာလဲ” ဆိုပြီးမေးလိုက်တော့ လူငယ်က ဘာမှပြန်မပြောပဲ အရှေ့ကိုသာဆက်ထွက်သွားခဲ့တယ်။
နှစ်ပြလောက်လမ်းဆက်လျောက်ပြီးချိန်မှာတော့ အိမ်ခြေတစ်ရာလောက်ရှိတဲ့ ရွာကြီးတစ်ရွာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ရွာထဲကိုရောက်တော့ အိမ်တစ်အိမ်ကနေ လူနှစ်ယောက်ပြေးထွက်လာပြီး
” ဆရာ ဒီကလေးမ မွေးဖို့ဖွားဖို့အတွက်အကုန်အဆင်ပြေပြီ လက်သည်မိန်းမကလဲ သူ့အိမ်မှာပဲမွေးပေးမယ်ပြောတယ် ”
” ကဲ ဒီအိမ်က ညီမနေရမယ့်အိမ်ပဲ အိမ်ရှင်တွေက အဟာရရှိတဲ့အစားအစာတွေကျွေးပါလိမ့်မယ် ”
လူငယ်သုံးယောက်လဲ မိဝိုင်းကို လက်သည်အိမ်မှာအပ်နှံပြီး ရွာပြင်ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ရွာပြင်ရောက်တော့
” ဆရာ ဟိုမိန်းမတွေက ဒီကိုမလာဘူးလို့ပြောနိုင်ပါ့မလား သူတို့ကဒီကလေးအကြောင်းကို သိနေပုံရတယ် ”
” သူတို့လာလဲ စိတ်ပူစရာမလိုပါဘူး ကလေးကိုသူတို့ဒုက္ခပေးလို့မရဘူး ဒါပေမယ့် သူတို့ကိုတော့ဆုံးမမှရမယ် သူတို့ကြောင့်သေခဲ့ရတဲ့လူတွေမနည်းတော့ဘူး မင်းတို့လဲလိုအပ်တဲ့အရာတွေကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားပါ”
” ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ လိုရမယ်ရတော့ လက်သည်အိမ်ပတ်လည်ကိုမကောင်းတာတွေကပ်မရအောင်စည်းချထားပါတယ်”
” ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားတော့လဲကောင်းတာပေါ့ကွာ”
အောင်မြတ်သာတို့သုံးယောက်လဲ ရွာပြင်မှာရှိတဲ့အခြေအနေကိုအကဲခတ်ပြီးရွာထဲကိုပြန်ဝင်လာခဲ့ကြတယ်။
+++++++++++
သုံးရက်မြောက်တဲ့ညမှာတော့
” ဆရာ ဟိုကလေးမ ဗိုက်နာနေပြီပြောတယ် အခြေအနေကတော့ သိပ်မကောင်းဘူး အဟာရမရှိတာရယ် စိတ်ဖိစီးမှုတွေရယ်ကြောင့် ကလေးညှစ်အားမရှိဘူးတဲ့”
” သူ့ရဲ့ကံက ဒီလောက်ပဲပါခဲ့တာကိုး လူတစ်ယောက်ရဲ့အသက်ကိုငါတို့ဆွဲဆန့်ပေးလို့မရဘူး ဒါကြောင့် ကလေးမွေးပြီးတာနဲ့ မိခင်သေရလိမ့်မယ် သူသေတဲ့အခါ ရွာထဲကို ဝိဉာဉ်တစ်ခုဝင်လာလိမ့်မယ် ရွာစောင့်နတ်တွေကိုလဲဝင်ခွင့်ပြုပေးဖို့ ပြောထားပြီးပြီ ကလေးမွေးတာနဲ့ ငါတို့စထွက်ကြရအောင်”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ
“ဆရာလေး ဆရာလေး “ဆိုပြီးပြေးလာတဲ့ ရေထမ်းသမားငဘကိုတွေ့လိုက်ရတော့ သက်ခိုင်က
” ငဘ ဘာဖြစ်တာလဲ”
” ကလေးမွေးပြီ ယောင်္ကျားလေးတဲ့ မိခင်ကတော့ မီးတွင်းထဲမှာပဲ ဆုံးသွားတယ် အဲဒါလက်သည်ကလာပြောခိုင်းလို့ လာပြောပြတာ”
” စိတ်မကောင်းပါဘူးကွာ ကလေးကိုသေချာကြည့်ထားပေးပါလို့ ငါတို့မနက်ကျမှပြန်လာခဲ့မယ်”
” ဟုတ်ကဲ့ ဆရာလေး ကျွန်တော်ပြောထားလိုက်မယ်”
ငဘပြန်ထွက်သွားတဲ့အချိန် အောင်မြတ်သာတို့ရွာထဲကနေ စထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ရွာပြင်ကိုသွားတဲ့လမ်းကိုရောက်တော့ အောင်မြတ်သာတို့ကိုယ်ထဲကိုဖြတ်ပြီးပြေးသွားတဲ့အရိပ်တစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
” ဆရာ ခုနက ဝင်တိုက်သွားတာ ဆရာပြောတဲ့တစ်ယောက်လား”
” ဟုတ်တယ် သူ့မိန်းမမီးတွင်းထဲမှာဆုံးတယ်ဆိုတာသိသွားပြီထင်တယ် ကဲ မနက်ကျရင် ကလေးအတွက်ငါတို့လုပ်စရာရှိတယ် ဒါကြောင့် ဒီညကိစ္စကိုအရင်ဖြတ်ကြတာပေါ့”
အောင်မြတ်သာတို့လဲ ဒေါ်စံမြတို့နေတဲ့ရွာကို ညတွင်းချင်းထွက်လာခဲ့ကြတယ်။ လပြည့်ညဖြစ်တဲ့အတွက် လမ်းတစ်လျောက်မှာရှိတဲ့အရာတွေကိုရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရတယ်။ အတန်ကြာလမ်းလျောက်လာပြီးတဲ့အချိန်မှာတော့ ဒေါ်စံမြနေတဲ့ရွာအဝကိုရောက်လာခဲ့တယ်။
ရွာအဝင်ဝရောက်တော့ လူတစ်ယောက် မှောက်လျက်အနေအထားလဲကျနေတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ အောင်မြတ်သာတို့အနားရောက်တော့ လဲကျနေတဲ့သူက ရုတ်တရက်ခေါင်းမော့ပြီး
” လက်စားချေပေးပါ ကျုပ်ကိုသတ်ခိုင်းတဲ့ ဒေါ်စံမြကိုလက်စားချေပေးပါ ” လို့ပြောပြီး ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။
လျှပ်တစ်ပြက်ဖြစ်သွားတဲ့အရာကိုမြင်ပြီး သက်ခိုင်က
” ဆရာ ခုနကတွေ့တာက ဘယ်သူလဲ”
” ဒေါ်စံမြလက်ချက်နဲ့ သေခဲ့ရတဲ့ ကလေးအဖေပဲ”
” ဒါဆိုခုနကတွေ့လိုက်တဲ့သူပေါ့ ”
” ဟုတ်တယ် သူ့စိတ်က ဒီနေရာကိုစွဲနေတာဆိုတော့ ကျွတ်ဖို့ကခက်တယ် ”
“အခုဒေါ်စံမြအိမ်ကိုအရင်သွားမလား ဒါမှမဟုတ် ရွာပြင်ကနေပဲ ခေါ်မလားဆရာ”
” သူ့အိမ်ကိုသွားရင် ရွာထဲကလူတွေသိကုန်လိမ့်မယ် ရွာပြင်ကနေပဲ ဆင့်ခေါ်မယ် ”
အောင်မြတ်သာက ပြောရင်းဆိုရင်း ရွာအပြင်ကွင်းစပ်မှာရပ်ကာ အမိန့်ပြန်ဖို့လုပ်လိုက်တဲ့အချိန်
” လူလေး အောင်မြတ်သာ ဒီအလုပ်တွေက မင်းအတွက်မဟုတ်ဘူးကွယ့်”ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ သင်္ကန်းကိုသေသပ်စွာရုံထားတဲ့ ဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါးကိုကောင်းကင်မှာဖူးမြင်လိုက်ရတယ်။
အောင်မြတ်သာ၊သက်ခိုင်နဲ့တောက်ရက
ဘုန်းတော်ကြီးကိုမြင်တော့ ဦးချကာရှိခိုးလိုက်ပြီး
” အရှင်ဘုရားတို့လမ်းညွှန်ချက်အတိုင်း လိုက်နာပါမယ်ဘုရား အရှင်ဘုရားတို့မည်သို့စီမံထားပါသလဲသိခွင့်ရှိရင်သိချင်ပါတယ်”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ ဘုန်းတော်ကြီးက
” ဒီနယ်တစ်ဝိုက်မှာရှိတဲ့ အောက်လမ်းစုန်းကဝေတွေကို ကျောကုန်းမှာအင်းစမကွက်ပါတဲ့ ကလေးက နောက်၁၃နှစ်ကျရင် နှိမ်နှင်းအောင်မြင်လိမ့်မယ် မင်းရဲ့တာဝန်က ကလေးကို သင်ကြားပြသပေးဖို့ဆိုပြီး အထက်ဆရာကြီးတွေကဆုံးဖြတ်ထားကြတယ် ”
” တပည့်တော်လိုက်နာပါမယ်ဘုရား ဆရာတော်ဘုရားကိုဖူးမြင်ရတဲ့အတွက်လဲ အတိုင်းဆမရှိ ဝမ်းမြောက်လျက်ရှိပါတယ်ဘုရား”
” အိမ်း သာဓု သာဓု သာဓု ”
ဘုန်းတော်ကြီးက သာဓုသုံးကြိမ်ခေါ်ပြီးတာနဲ့ ရုတ်တရက်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။ ဘုန်းတော်ကြီးပျောက်ကွယ်သွားတာနဲ့အောင်မြတ်သာက
” သက်ခိုင်နဲ့တောက်ရ မင်းတို့အရမ်းကံကောင်းကြတယ် ဆရာတော်ကိုဖူးရဖို့ဆိုတာ လွယ်တဲ့ကိစ္စမဟုတ်ဘူး ငါတောင်သုံးကြိမ်ပဲဖူးခွင့်ရသေးတယ်”
” ဆရာ ခုနကဖူးလိုက်ရတဲ့ဆရာတော်က အင်းတော်ကြီးဂိုဏ်းကိုစတည်ထောင်ခဲ့တဲ့ဆရာတော်လား”
” ဟုတ်တယ် မင်းတို့ဖူးမြင်လိုက်ရတာက ငါတို့ဂိုဏ်းရဲ့မူလအစဆရာတော်ကြီးပဲ ”
” ဒါဆို ဒီရွာကပညာသည်တွေကို လွှတ်လိုက်ရတော့မလား”
” ဆရာတော်အခုလိုမိန့်တာအကြောင်းအရင်းတော့ရှိရမယ် ကဲ ငါတို့ပြန်ကြရအောင် ”
အောင်မြတ်သာတို့လဲ မူလအစီအစဉ်ကိုဖျက်ပြီး ကလေးမွေးဖွားရာ ရွာကိုပြန်လာခဲ့လိုက်ကြတယ်။ ရွာကိုပြန်ရောက်တော့ ရွာသားတွေစုရုံးစုရုံးဖြစ်နေတာကိုအဝေးကနေလှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။
” ဆရာ ရွာမှာဘာဖြစ်ကြလဲမသိဘူး ”
သက်ခိုင်က အောင်မြတ်သာကိုလှမ်းပြောရင်း လူအုပ်ကြားထဲကိုတိုးပြီးကြည့်လိုက်တော့ မြေကြီးပေါ်မှာ ပါးစပ်ထဲကသွေးတွေတပွက်ပွက်ထွက်ကျပြီး သေနေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။
” ဟာ ဒါကဘယ်လိုဖြစ်ကြတာလဲ”
သက်ခိုင်စကားကြောင့် အနားမှာရှိနေတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က
” ကလေးမွေးပြီးတော့ ကလေးအမေကမီးတွင်းထဲမှာဆုံးသွားတယ်လေ အဲဒါကြောင့် ကလေးကို နို့တိုက်ဖို့ခေါ်လာတုန်းရှိသေးတယ် မိန်းမတစ်ယောက်က အတင်းလုယူပြီးထွက်ပြေးတာ မျက်စိရှေ့တင် ကလေးရော လုတဲ့သူပါပျောက်သွားတယ် အဲဒီမှာ ဒေါ်ကြီးသိန်းတို့အိမ်ကြားထဲကနေ အသံနက်ကြီးနဲ့အော်သံကြားလို့ကြည့်လိုက်တော့ ဒီမိန်းမကိုတွေ့လိုက်ရတာပဲ နောက်ပြီးထူးဆန်းတာက ကလေးကမငိုပဲ ရယ်နေတယ်ဆရာ ”
သက်ခိုင်ကအမျိုးသမီးရဲ့စကားကြောင့် အောင်မြတ်သာကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အောင်မြတ်သာက
” ကလေးကို သတ်ဖို့လုပ်ခဲ့တာပဲ ဒါပေမယ့် ကလေးရဲ့ကျောမှာပါတဲ့ မွေးရာပါအမှတ်ကြောင့် ကလေးမထိပဲ သူပြန်ထိသွားတာ သူ့ကိုအရင်ကရွာမှာတွေ့ဖူးလား ”
” သူဒီကိုပြောင်းလာတာ ရက်ပိုင်းပဲရှိဦးမယ် မျက်မှန်းတန်းမိရုံလောက်ပဲသိကြတာ ”
” အိမ်း အငြိုးအတေးတွေများ တယ်ကြောက်ဖို့ကောင်းတာကိုး မနက်ကျရင် အလောင်းကိုမီးသဂြိုလ်လိုက်ကြ ကလေးကိုတော့ ရွာကျောင်းဆရာတော်ဆီအပ်မှဖြစ်မယ် ကလေးနို့တိုက်ပြီးရင် ကျုပ်တို့ဆီခေါ်လာခဲ့ပါ နောက်တစ်ချက်က ရွာပတ်ပတ်လည်မှာ ဒီအင်းစမကွက်တွေမြုပ်ထားကြ ရွာပြင်ထွက်တဲ့သူတွေလဲ အင်းစမစာရွက်တွေကိုဆောင်သွားတာအန္တရာယ်ကင်းလိမ့်မယ်”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ သက်ခိုင်က ရွာသားတွေကိုအင်းစမစာရွက်တွေ ဝေပေးပြီး ညတွင်းချင်းမြုပ်နှံခိုင်းလိုက်တယ်။
++++++
မနက်ရောက်တော့ အောင်မြတ်သာက ကလေးကို ဘုန်းကြီးကျောင်းဆီခေါ်သွားပြီး ဆရာတော်ထံအပြီးတိုင်ရောင်းပေးခဲ့တယ်။ ဆရာတော်ကလဲ ကလေးရဲ့ကိစ္စအကုန်လုံးကို တာဝန်ယူပေးဖို့ ကတိပေးခဲ့တယ်။
ဆရာတော်က ကလေးရဲ့ကျောမှာပါတဲ့စမကွက်လိုအမာရွတ်ကိုကြည့်ပြီး
” ဒီကလေးကတော့ လောကီရေးရာမှာ ထွန်းပေါက်ဦးမှာ”ဆိုပြီး မိန့်ကာ မောင်စမလို့ခေါ်စေခဲ့တယ်။
အောင်မြတ်သာက ကလေးအသက်၁၃နှစ်ရောက်ရင် သူပြန်လာခဲ့မယ်လို့ပြောပြီး ရွာထဲကနေအပြီးတိုင်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
အောင်မြတ်သာက ကလေးအသက်၁၃နှစ်မပြည့်မချင်းရွာကိုပြန်မလာခဲ့ပေမယ့် ကလေးကိုတော့ အဝေးကနေကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ပေးခဲ့တယ်။
နောက်ဝတ္တုမှာတော့ အောင်မြတ်သာတို့ဆရာတပည့်တွေရဲ့အကြောင်းကိုခေတ္တနားပြီး မောင်စမရဲ့ထူးခြားတဲ့ဘဝဖြတ်သန်းပုံ၊ အောင်မြတ်သာကမောင်စမကိုပညာသင်ကြားမှုပုံစံ၊ မောင်စမအသက်၁၃နှစ်မှာ အောင်မြတ်သာနဲ့တွဲပြီး မည်သို့မည်ပုံကြမ်းမလဲဆိုတာကိုတော့ အောင်မြတ်သာနှင့် ပါရမီရှင်မောင်စမ ဆိုတဲ့ဝတ္တုမှာဖတ်ရှုပေးကြပါဦး။
စကားချပ်။ နောက်ဝတ္တုမှာတော့ သက်ခိုင်နဲ့ တောက်ရကိုမေ့ထားပေးကြဦးနော်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ မောင်စမအကြောင်းကို ဒီဝတ္တုနဲ့တစ်ဆက်ထဲရေးမှအချိတ်အဆက်မိမှာမို့လို့ပါ။ ဒါကြောင့် နှစ်တွေကိုကျော်လိုက်ရခြင်းဖြစ်ပါတယ်။
လေးစားစွာဖြင့်
ဇေယန(ရာမည)